Dag 7: Lake Crescent, Port Angeles & Salt Creek

Donderdag 9 juni 2011

Gisteravond hebben we nog even de planning voor vandaag doorgenomen, en we zijn tot de conclusie gekomen dat we uiterlijk half 10 moeten vertrekken als we de getijdepoelen bij Salt Creek willen bekijken en ook nog de wandeling naar Marymere Falls en de autorit naar Hurricane Ridge doen. We spreken af te ontbijten om 9 uur en zetten de wekker. Dat blijkt echter te optimistisch, want ik ben toch alweer heel vroeg wakker. Om Peter niet wakker te maken kruip ik achter de laptop om wat mails te beantwoorden en nog wat te schrijven.

Natasja sms’t om kwart voor 8 dat ze ook vroeg wakker was en voor ligt op schema, Peter wordt dan ook wakker en we besluiten het ontbijt te vervroegen naar half 9. Echt opschieten doen we echter niet, het lijkt wel alsof ik lood in de benen heb. Bovendien blijkt ook het stopcontact in de badkamer niet te werken en ik moet mijn haar dus föhnen zonder spiegel. Peter speelt nog even voor standaard, maar handig is het niet. En met een licht ontvlambaar ochtendhumeur werken dat soort dingen nooit echt positief. Maar het komt toch goed met mij. Uiteindelijk zitten we om 10 over half 9 aan het ontbijt op onze kamer, met yoghurt en fruit. Daarna laden we de auto in, en even over 9 uur rijden we weg. We moeten dan nog even uitchecken en kopen gelijk nog 2 zakken ijs voor de koelbox, en daarna gooien we de slurptank van onze vrachtwagen vol. Het is dan kwart over 9 als het troosteloze dorp uitrijden. Forks is niet bepaald gezellig, het is er somber en ongezellig, maar de ligging is wel goed. Dat dan weer wel.

Onze eerste bestemming van vandaag is Lake Crescent, bij het Storm King Ranger Station willen we de wandeling doen naar Marymere Falls. Onderweg komen we ontzettend veel vrachtwagens tegen met grote boomstammen geladen. En tegenmoetkomend zien we de lege trucks passeren die de bomen gaan ophalen. Er wordt in deze omgeving duidelijk veel aan bosbouw gedaan. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. De trucks zijn echt prachtig, maar het lukt me niet om er eentje op de foto te zetten vandaag.

Na 3 kwartier zijn we op de plek van bestemming en beginnen we na een korte pitstop aan de wandeling. Het is nog behoorlijk fris zo vroeg op de ochtend, de wolken hangen heel laag en van bergtoppen is nauwelijks iets te zien. De wandeling is heerlijk, het bos is prachtig. En de waterval ook! Het laatste stuk moeten we behoorlijk klimmen, maar het uitzicht is er ook naar. Inclusief uitgebreid fotograferen doen we er een uur en een kwartier over voor we weer terug zijn bij de auto. We krijgen alweer honger, het ontbijt heeft niet echt een goede bodem gelegd merken we. We besluiten om eerst naar Port Angeles te rijden en daar iets te gaan eten. Bovendien willen we graag even een drugstore opzoeken om Mineral Ice te kopen, daarover hebben we goede dingen gehoord van anderen en misschien werkt het voor Peter ook positief op de pijnlijke plekken.

We vinden met de iPhone een Walgreens waar we eerst naartoe rijden, en daarna gaan we op zoek naar het restaurantje Michaels Divine Dining. Dit restaurant is een tip van het forum, maar we hebben pech: het is nog gesloten. Het winkeltje dat erbij hoort is wel geopend, en daar kijken we even rond. Het lijkt net zo’n kruidenier uit “het kleine huis op de prairie” met van die ouderwetse potjes in verschillende maten en vormen en veel kleurrijke verpakkingen. Zo schattig! Ik vergeet er een foto van te maken helaas. Door de verkoopster in de winkel worden we 2 deuren verderop gestuurd voor de lunch, dat is volgens haar de beste in de stad. We komen terecht bij First Street Haven, een klein tentje in de oude Amerikaanse stijl. Peter en Natasja kiezen allebei een hamburger, ik ga voor de salade. Peter en ik nemen vooraf nog een kop Broccoli cheese soep. En alles smaakt voortreffelijk, Peter en Natasja eten bijna hun vingers erbij op. Heerlijk, zo’n authentiek Amerikaans tentje.

Het is inmiddels kwart over 1 als we weer uit Port Angeles vertrekken, we besluiten om naar Salt Creek te rijden. Het laagtij is om 15.00h ongeveer, en tussen -1 en +1 uur zou je getijdepoelen moeten kunnen vinden. Het is nog ongeveer een half uurtje rijden, dat komt dus goed uit met de timing. De bergen liggen nog steeds in de wolken, Hurricane Ridge besluiten we daarom vandaag over te slaan. Eenmaal in Salt Creek County Park, wat tevens een camping is –heel mooi gelegen trouwens, een aanrader voor de kampeerders– gaan we op zoek naar de getijdepoelen. Er is geen strand, er zijn alleen maar rotsen die nu gedeeltelijk bloot liggen. We zien maar 1 trap om naar beneden te gaan, maar daar vinden we geen poelen. Een stuk verderop zien we echter wel een jongen vissen op een veel groter stuk rots, maar we zien niet de mogelijkheid om daar te komen. We lopen langs het water en een stuk verderop vragen we hulp aan kampeerders die er lekker zitten te relaxen. Er moet volgens hen een stuk verderop nog een mogelijkheid zijn om op de rotsen te komen, en dat klopt inderdaad. Maar hoe we ook zoeken, we hebben geen geluk. We zien genoeg poelen, maar nergens interessant leven. We hadden gehoopt een paar mooie zeesterren te zien, maar we zitten vandaag zonder geluk blijkbaar.



Als we weer terug omhoog geklommen zijn gaan we terug naar de auto, we maken nog een pitstop en daarna gaan we op pad naar Seattle. Voor het eerst deze vakantie rijd ik een lang stuk, ik ben nog niet verder gekomen dan een verplaatsing over de parkeerplaats of het parkeren zelf. Wat een vrachtwagen inderdaad, een gevaarte op de weg. Het stuurt wel als een veertje, maar remmen kost iets meer kracht. Om in Seattle te komen moeten we een veerboot nemen op Bainbridge Island, en het is nog zo’n 2 uur rijden om er te komen. Volgens de navigatie zouden we om kwart over 5 arriveren, en de boot vaart om half 6. En beetje krap, maar we gaan het proberen. Natuurlijk gaat er daarna weer een boot, maar dat is pas 1,5 uur later. Het eerste gedeelte kunnen we stevig doorrijden en maken we wat tijd goed, maar op Bainbridge Island wordt het verkeer erg druk. We belanden zelfs in een kleine file, maar uiteindelijk draaien we toch om kwart over 5 de parkeerplaats op van de ferry terminal. Plek genoeg! Met een kleine vertraging vertrekken we uit de haven, en we begeven ons naar het passagiersdeck van de boot voor het mooie uitzicht op de skyline van Seattle. Die is namelijk zeer de moeite waard! Het uitzicht is echt geweldig! De fotocamera maakt weer overuren.



Eenmaal in Seattle mogen we al snel van de boot, maar dat vlot niet echt. Er zijn 2 banen voor het verkeer dat van de boot af komt, en die moeten allemaal verplicht rechtsaf. Na een paar meter zijn er echter werkzaamheden aan de weg, waardoor het verkeer ook nog terug moet naar 1 baan. Ik kan me voorstellen dat een volle boot wel een behoorlijke tijd in beslag neemt om te legen. Als we het ergste stuk gehad hebben draaien we 1st Avenue op, en ons appartement ligt op 2nd Avenue. Het is maar 5 minuten rijden volgens de navigatie, maar door de avondspits doen we iets langer erover. Natasja heeft gebeld met de beheerder van ons gehuurde appartement, die ons bij de hoofdingang op 1st Avenue opwacht. Hij begeleidt ons naar de parkeergarage en helpt Peter om onze vrachtwagen te parkeren in het parkeervak dat eigenlijk bedoeld is voor kleinere auto’s. Daarna krijgen we gelijk een rondleiding door het hele gebouw, dat bestaat uit 2 delen en een half blok beslaat. Aan de voorkant op 1st Avenue heb je een mooi uitzicht over de Puget Sound. Vanaf ons appartement kijken we op de straat uit. Verder is er nog een gezamenlijke loungeruimte, een grote binnentuin en een groot balkon met barbecues waar we gebruik van kunnen maken. Ook een fitnessruimte en zwembad is aanwezig, maar ik betwijfel of we daarvan gebruik zullen maken.

Als we onze bagage uit de auto gehaald hebben gaan we gelijk nog even eropuit om te eten, we hebben alweer honger gekregen. Vlak naast het appartementgebouw liggen 2 Japanse restaurants en we hebben allemaal zin in sushi. Dat gaat het dus worden. De eerste heeft een wachttijd van 45 minuten, en daar hebben we geen zin in. De tweede heeft nog wel plek en daar kunnen we gelijk aan tafel. We zijn terecht gekomen in restaurant Wasabi, en de inrichting is echt prachtig! Dat moet in Nederland toch ook mogelijk zijn!?

De kaart heeft een enorme keuze aan gerechten, en alleen al de rij met rolls beslaat 3 pagina’s. Jemig, hoe kunnen we daar nu uit kiezen? We vragen de serveerster om haar aanbevelingen, en bestellen die uiteindelijk allemaal. De sushi wordt prachtig opgediend en smaakt werkelijk voortreffelijk. We smullen allemaal! En zoals altijd als het erg lekker is eten we toch weer iets te veel. We kunnen bijna naar buiten rollen ;-)

Na het eten hebben we geen puf meer. We zijn moe en besluiten om terug te gaan naar het appartement. Daar relaxen we nog wat, ruimen de koelkast in met de spullen uit de koelbox en pakken onze koffers deels uit. We surfen op internet en kijken wat tv. Heerlijk, het is net alsof we even thuis zijn. Moe van de reis duiken we alweer vroeg ons bed in.