Dag 20: Yellowstone National Park

Woensdag 22 juni 2011

Ik heb weer goed geslapen als ik om half 8 mijn bed uitrol vandaag. Ik ben vannacht nog wel een keer wakker geweest voor mijn pompje en een pitstop, maar daarna sliep ik heel snel weer in. Om 8 uur spring ik in de douche, en terwijl ik me op de badkamer terugtrek zie ik Natasja ook al voorbij flitsen. Peter lost mij af in de douche, die is er vandaag ook al vroeg bij en daarna doet Natasja haar beauty-ritueel. Intussen ontbijten we allemaal, en ik kruip nog even achter de laptop voor de voorbereiding van de route naar Calgary. Natasja belt nog even met British Airways om te informeren naar de upgrademogelijkheden, helaas zonder resultaat, en om kwart voor 10 springen we in de auto naar het park.

Opnieuw komen we vlak na de ingang terecht in een enorme file. Het stuk naar Madison kost ons vandaag maar liefst 1,5 uur, omdat een buffalo het nodig vond om zijn route over de weg af te leggen. En de natuur heeft natuurlijk voorrang! Het blijft toch wel bijzonder als je die enorme beesten over de weg ziet sjokkelen, zich niet laten storen door het autoverkeer en gewoon hun eigen gang gaan. Prachtig! Hoewel, de file kan ons wel gestolen worden, je bent zo toch veel extra tijd kwijt. Helaas waren de hotels in het park allemaal volgeboekt en waren we daarom genoodzaakt om uit te wijken naar West Yellowstone, maar dat vind ik achteraf toch geen aanrader. Als we ooit terugkomen zou ik liever gewoon in het park overnachten. De dagen zijn een stuk korter door de langere reistijd en de files die we nu ’s ochtends steeds hebben. Maar gelukkig hebben we door de aanpassing van de plannen wel een dag extra en daarvan gaan we vandaag zeker genieten.

Het is prachtig weer, de temperatuur is weer een stuk hoger dan gisteren en de zon straalt ons tegemoet. We rijden eerst naar Canyon, we gaan verder waar we gisteren zijn gebleven. Hoewel we hadden afgesproken te beginnen bij de North Rim, haal ik Peter en Natasja over om toch eerst nog even naar Artist Point te gaan aan de South Rim, ik vermoed namelijk dat het licht daar nu een heel stuk mooier is. Het is al 12 uur geweest voordat we er arriveren, en we krijgen er inderdaad geen spijt van! Het is het mooiste uitzicht van de Grand Canyon of the Yellowstone, de canyon die het park zijn naam heeft gegeven door de prachtige gele wanden. Ze glinsteren prachtig in de zon, de kleuren zijn fenomenaal en de waterval is opnieuw prachtig. Het blijft een machtig spektakel om die hoeveelheid water te zien tuimelen.



Na deze start gaan we naar de North Rim. Het eerste uitkijkpunt slaan we over, maar de volgende 2 doen we wel. En natuurlijk klikken onze camera’s hier ook weer als een ratelaar. Bij Glacier Boulder, die we niet eens een blik waardig keuren, gaan we op pad voor een wandeling. Deze wandeling langs de north rim zal ons brengen naar een overlook waar we een cascade waterval kunnen zien die in etappes zo’n 1000 meter naar beneden valt. Het is 1,6km enkele reis, en het leek een goed idee maar achteraf hadden we deze beter kunnen overslaan. De views zijn niet eens beter dan de views die we al hebben gezien, de wandeling is grotendeels door oninteressant bos en bovendien is het pad heel ongelijk en moeten we heel wat keren dalen en klimmen, wat het best inspannend maakt. Natasja maakt onderweg nog een flinke glijer in de sneeuw, maar doet zich gelukkig geen pijn. Het uiteindelijke uitzicht op de Virginia Cascades valt ook tegen. Jammer! Op de terugweg gooien we het tempo flink erin, we willen zo snel mogelijk weer terug zijn bij de auto. Onze benen voelen als elastiek, maar we kunnen wel zeggen dat we gymnastiek hebben gedaan!



Na de wandeling stoppen we nog even bij het allerlaatste viewpoint langs de rim, Inspiration point, en daarna gaan we op zoek naar eten. De inspanning heeft ons allemaal hongerig gemaakt en de gedachte aan Chili nacho’s doet ons weer een tandje harder lopen, die klinken erg aanlokkelijk. We rijden naar de Canyon Lodge in de hoop daar iets lekkers te vinden. De kaart van de snackbar ziet er goed uit met allerlei opties, maar als we naar binnen gaan ziet het eten er allemaal niet echt smakelijk meer uit. Het is een soort buffet, en het lijkt alsof het eten er al de hele middag ligt. Bah! Bij de deli hebben ze alleen maar broodjes, en naar onze ervaring zijn de meeste Amerikaanse broodjes net kauwgum. Dan maar in het restaurant van de lodge eten! Maar ook dat feest gaat niet door, want het restaurant is net gesloten en opent pas weer om 5 uur vanmiddag. De serveerster wijst ons op de General Store aan de overkant van de lodge, daar zou ook nog een klein restaurantje zijn, en daar hebben we eindelijk geluk! Het is een soort diner in Amerikaanse 50-er jaren stijl, en ze hebben er chili nacho’s! Yeah! Die kiezen we als voorgerecht om te delen, en we krijgen er deze keer salsa en sour cream bij. Erg lekker, we smullen! Als hoofdgerecht heeft Peter gekozen voor een hot dog, en Natasja en ik hebben beiden een cheeseburger. Peter smult van zijn echte Amerikaanse hot dog die hij voorziet van alle mogelijke opsmuk, maar de burger valt tegen. De kaas lijkt wel plastic, bah. Ik houd het maar op de frietjes, en gelukkig hebben de chili nacho’s een goede nasmaak! Ik had er ook nog een chocolade milkshake bij, ik vond dat ik die wel had verdiend na de wandeling, en die was overheerlijk!

Na het eten kijken we nog even rond in de winkel, ik vind er een heel leuke herinnering aan Yellowstone voor in de kerstboom. Daarna gaan we weer op pad. Via de Dunraven pass, de weg tussen Canyon en Tower rijden we naar het noorden. Wat een prachtige route! Hier ligt een enorme hoeveelheid sneeuw en de uitzichten zijn geweldig! We stoppen er niet, want het is inmiddels al best laat op de middag en we willen ook nog graag Mammoth bekijken. Foto’s heb ik dus niet gemaakt, maar dat maakt het niet minder mooi. Bij Tower doen we even een heel snelle stop om de bijzondere rotswanden op de foto vast te leggen, de waterval slaan we deze keer over.

Een stuk verderop zien we een boel commotie op de weg, en we hebben mazzel. Aan de bosrand loopt een zwarte beer! Wauw, we hebben dus toch nog geluk. Oké, het is geen vissende beer en ook geen moeder met drie spelende kleintjes, maar deze is ook erg mooi! Met de telelens probeer ik wat plaatjes te schieten, maar of ze gelukt zijn weet ik niet. Het is best donker aan de bosrand, en om de sluitertijd niet te kort te laten worden moest ik de iso behoorlijk omhoog schroeven. We zullen zien, de herinnering is er in elk geval nog en die telt het meest!

De volgende stop is bij Mammoth, waar Natasja en ik alleen even de onderste boardwalk oplopen voor het uitzicht op de meest kleurrijke terrassen. En we genieten! Natuurlijk maken onze camera’s weer overuren, maar als we daarmee klaar zijn genieten we gewoon even van het prachtige uitzicht. We kunnen er wel uren staan zo, het is echt een heel bijzonder natuurfenomeen. In het boekje heb ik juist gelezen dat het warme water dat vanuit de bodem omhoog gestuwd wordt maar liefst 2.000kg kalk transporteert elke dag, en doordat het warme water boven de grond afkoelt blijft het kalk achter en worden de terrassen gevormd. Heel bijzonder! De bronnen veranderen continu. Sommigen drogen op en gaan soms jaren later weer opnieuw stromen. Daardoor zien de terrassen er steeds weer anders uit. Het valt nu ook op dat het uitzicht heel ander is dan toen we hier 7 jaar geleden waren. Een gedeelte van de boardwalk is zelfs afgebroken omdat op die plek nieuwe thermale activiteiten zijn ontstaan.





Als we hier zijn uitgekeken rijden we verder, de laatste activiteit op het programma van vandaag is de Upper Terrace Loop Drive, een eenrichtingsweg langs een aantal terrassen. Ook hier zien we weer prachtige stukjes, maar de meeste bronnen zijn hier helaas opgedroogd. Opgedroogde terrassen verliezen alle kleuren en worden lelijk grijs en zwart. Een actieve bron is heel kleurrijk doordat het stromende warme water allerlei leven mogelijk maakt. In mijn herinnering was dit gedeelte 7 jaar geleden veel mooier. Na deze korte omweg rijden we terug naar West Yellowstone. Jammer, maar het is alweer laat genoeg vandaag en we moeten ook zeker nog een uur rijden. Ik had nog wel dagen kunnen spenderen hier in Yellowstone, ik vind het echt prachtig. Norris hebben we nog niet eens gezien, en ook de route tussen Canyon en Tower had ik graag nog eens gereden, die vond ik eerder vanmiddag zo mooi. Maar aan alles komt een einde natuurlijk, en wie weet komen we ooit nog eens terug hier. Yellowstone is echt mijn nummer één park in Amerika, ik kan er niet over uit wat de natuur hier aan prachtige kleuren kan produceren. En niet te vergeten de diversiteit aan natuurschoon in dit enorme park, die maakt het ook heel bijzonder!



Als we even onderweg zijn hebben we weer mazzel: er loopt een bruine beer in het open veld te grazen en we zijn de tweede auto op locatie. Dat duur niet lang, want na ons ontstaat er gelijk een opstopping. De beer laat zich niet storen, en eet rustig verder. Wat een prachtige beesten zijn het toch, we blijven onder de indruk. De afstand tot de beer is niet zo heel groot, en we zijn er redelijk veilig. De beer graast op open veld, en wij staan aan de rand van het veld tussen een aantal bomen en boomstammen, vlakbij de auto. Dat maakt het mogelijk om de beer van iets dichterbij te fotograferen. Hopelijk zijn de foto’s geluk! De telelens die ik heb aangeschaft levert zijn geld nu wel op, voor deze gelegenheden had ik hem gekocht. Ik ben er blij mee.



Helemaal blij springen we allemaal weer in de auto en vervolgen onze route “naar huis”. De route verloopt voorspoedig zonder opstoppingen. Eerst gaan we even tanken, want we willen morgen graag vroeg op pad en liefst met een volle tank. Daarna lopen we binnen bij KFC voor een snelle hap, maar die tent ziet er niet echt smakelijk uit. We besluiten dan maar naar McDonalds te rijden, die ligt vlakbij en zag er van buiten in elk geval een stuk beter uit. We kiezen allemaal wat kleins om alleen onze magen even te vullen, heel grote honger hebben we niet. We eten het op in het huisje en daarna gaan we allemaal aan de slag met de koffers en de voorbereiding van het vertrek morgen. Veel tijd neemt dat niet in beslag, we zijn zo klaar. We spreken af om morgen om 8 uur te vertrekken, we willen proberen zo ver mogelijk te komen. En wie weet halen we het wel tot Calgary, dat vinden we allemaal wel lekker. Een must is het niet. Ik heb de route goed voorbereid en we weten wat onze opties zijn qua overnachtingsmogelijkheden, en waar we moeten besluiten of we nog verder rijden of niet. Omdat de route door een redelijk dun bevolkt gebied gaat is die voorbereiding zeker niet overbodig! Het is in totaal zo’n 555 mijl naar Calgary, maar de routeplanners zijn het niet eens over de reistijd die dat kost. Microsoft Streets en Trips rekent 8,5 uur zuivere reistijd, volgens Google Maps moeten we zeker 10 uur ervoor uittrekken en Tommie maakt het helemaal bont met 11,5 uur. Een groot verschil dus, maar we zullen morgen wel zien wat het gaat worden.

Om half 11 duiken Peter en ik ons bed in, de wekker gaat morgen al vroeg en dan willen we graag fit genoeg zijn. Welterusten!