Dag 16: Powwow in Cody

Zaterdag 18 juni 2011

Vandaag rol ik om kwart voor 8 mijn bed uit. Ik beter geslapen dan gisteren, maar toch heb ik nog een hele tijd wakker gelegen. Echt uitgerust ben ik dus niet, maar dat is ook niet verwonderlijk als je steeds moet hoesten en proesten. Ik kruip even achter de laptop maar om kwart over 8 begin ik aan mijn ochtendroutine in de badkamer. Dat gaat niet echt snel, want bij inspanning komt er een hoestbui los, ik doe het bewust heel langzaam aan. Om even over 9 uur gaan Peter en Natasja ontbijt halen bij Albertsons, terwijl ik op mijn gemak verder ga met mijn beauty procedure en mijn rondje medicijnen. Als ze weer terug zijn eten we gezamenlijk ontbijt op Natasja’s kamer, ik houd het vandaag bij een proteïne shake en een lekker grote beker hete thee die ze voor mij hebben meegenomen. Peter en Natasja doen gezond met een broodje en wat yoghurt vandaag, met daarbij een grote beker koffie. Als we dat hebben opgepeuzeld, de koffers weer zijn ingepakt en we hebben uitgecheckt beginnen we aan onze trip naar Cody. Het is dan 10 uur geweest, en Tommie geeft aan dat we 4,5 uur moeten rijden. Daar hadden we niet op gerekend, want volgens onze routeplanner Streets & Trips was het maar 3,5 uur. We zullen zien wat het wordt!

De zon schijnt volop in Grand Teton, het is lekker weer en de bergen liggen er gracieus bij. Wat een mooi gezicht weer! Als we voorbij de Jackson Lake Lodge zijn, stuiten we op een reeks geparkeerde auto’s in de berm. Daar moet wat te zien zijn! Omdat we nog steeds heel graag een beer willen zien, parkeren we achter in de rij en begeven ons bij de groep mensen die op de heuvel staat te kijken. Er zit een beer in het bos, met een baby. Het is nog een redelijke afstand, maar met de telelens kan ik toch een paar foto’s maken. Iedereen gedraagt zich redelijk netjes en blijft op afstand kijken, netjes op een rij, totdat er opeens een Amerikaan opduikt met een enorme joekel van een dure –want witte– telelens en voor ieders neus op en neer gaat lopen en de beer steeds dichter nadert. Omdat hij in ieders blikveld staat, hij gedraagt zich echt asociaal vind ik, begeeft de menigte zich ook steeds dichterbij. Niet vreemd natuurlijk, want uiteindelijk wil iedereen hetzelfde: foto’s van de beer. Het is wel een mooi voorbeeld hoe één persoon die Oost-Indisch doof is –hij reageert niet op opmerkingen van publiek– het kan verpesten, zowel voor het publiek als voor de beer. Of de foto’s gelukt zijn weet ik nog niet, dat zie ik later wel. Mooi was het wel! En als we even later Yellowstone binnenrijden en de foto’s van het wildlife bekijken in het krantje, ontdekken we dat we een heuse Grizzly hebben gespot, wauw!



Eenmaal in Yellowstone klimmen we al snel naar grotere hoogten, en we zien enorme bergen sneeuw. Wauw! Ik had niet gedacht nog zoveel sneeuw aan te treffen hier. Van dichtbij is het niet eens een heel mooi gezicht, want alle sneeuw is vies en grijs, maar veraf levert het wel mooie vergezichten op. Onze eerste en heel snelle stop is in Grant Lake, waar we even snel naar het toilet gaan. Snel daarna voert de route ons langs Lake Yellowstone, en we blijven ons verbazen over de immense grootte daarvan. Het zijn prachtige uitzichten! Ook zien we op verschillende plekken wildlife langs de route, we hebben op een uur in Yellowstone al meer gezien dan op 1,5 dag Grand Teton. We zien een paar buffalo’s, wat zijn dat toch een immense beesten met een indrukwekkende kop, en ook een elk en wat herten.

De route schiet best goed op, en we genieten van de omgeving. Na Lake Yellowstone klimmen we weer omhoog en we zien zelfs nog 2 meertjes bedekt met ijs. Het ijs heeft de mooie lichtblauwe kleur van gletsjerwater. Na de Sylvan Pass gaan we de berg weer naar beneden, en langzaam verandert het landschap weer. De sneeuw verdwijnt, de bergen krijgen een heel ander uiterlijk en een andere kleur. Af en toe wanen we ons in het Zuidwesten, we zien zelfs hoodoo’s, al zijn die niet zo mooi oranje als in Bryce. Maar de uitzichten zijn super! Met het dalen in hoogte, stijgt de temperatuur. Het zonnetje schijnt en als we aankomen in Cody is het zelfs 20 graden. Lekker, even van genieten! Af en toe is er wel een wolkendek, maar de zon komt er vaak genoeg doorheen.

We rijden rechtstreeks naar het terrein van het Buffalo Bill Historical Center, want daar wordt vandaag de pow wow gehouden. We kunnen heel vlakbij langs de weg parkeren en gaan het terrein op. Na een pitstop op het toilet lopen we naar de arena, en Annie komt ons al zwaaiend tegemoet. Die heeft ons snel in de smiezen! Annie en Rob hebben zich samen met Bart en Evy –ook leden van het AllesAmerika forum– geïnstalleerd op een deken aan de rand van de arena en wij voegen ons bij hen. Het is een hartelijk weerzien, maar veel tijd om te kletsen nemen we niet, we worden overweldig door de kleurenpracht van de klederdracht om ons heen. Ik merk al snel dat ik wat bereik te kort heb op mijn camera, en we lopen daarom even terug naar de auto om de telelens op te halen. Daarna nestel ik me weer aan de rand van de Arena om foto’s te maken. De camera maakt overuren, wat is die kledij toch prachtig! Het is best lastig om mooie foto’s te maken, het wordt de toeschouwers niet gemakkelijk gemaakt een plekje te vinden om alles te kunnen zien. Hoewel rondom de Arena een heuveltje ligt, kijk je vandaar uit op de partytenten die aan de rand van de Arena staan opgesteld, daar zitten alle deelnemers. Je moet dus steeds tussen de mensen door kijken. Er zijn zelfs een tweetal tribunes, maar ook die geven niet echt een goed uitzicht.







Na zo’n anderhalf uur genieten besluiten we om even te pauzeren. Natasja en Peter hebben honger, en ik ben doodmoe en heb even een break nodig. We checken in bij het Irma Hotel, en zoeken daarna een restaurantje in de buurt. We komen terecht bij een steakhouse aan de overkant. Peter gaat voor ribs, Natasja kiest een burger en ik ga voor de zalm vandaag. Natasja en Peter smullen allebei, maar mijn zalm is echt heel slecht. Hij is erg droog, duidelijk te lang gebakken, en dat terwijl ik bij de bestelling al had aangegeven dat ik hem graag rose wilde hebben. Volgens de serveerster is dat bij hen de standaard bereidingswijze, maar dat viel dus tegen. Toen ze na het uitserveren kwam vragen of alles naar wens was, vertelde ik haar mijn klacht en ze mompelde iets terwijl ze wegliep. Daarna zagen we haar niet meer terug. Ik baalde een beetje van de slechte service, deze serveerster had er duidelijk geen zin in vandaag. In plaats van de zalm at ik mijn salade en de berg “home fries”, wat hier gewoon zelfgemaakte chips was en die best lekker smaakte. Toen onze borden werden opgehaald door een andere serveerster viel haar gelijk op dat ik de zalm niet had gegeten, en ik meldde mijn klacht nog eens. Ik vertelde ook dat ik dat al had laten weten aan mijn serveerster, maar dat ik die niet meer had gezien. Het duurde niet lang voordat de manager kwam om de klacht te bespreken en iets anders aan te bieden, maar op dat moment had ik geen honger meer. Hij bood zijn verontschuldigingen aan en vertelde dat de drukte in het restaurant blijkbaar had veroorzaakt dat onze serveerster niet genoeg aandacht had voor mijn klacht. Dat vond ik wel een beetje vreemd, want het restaurant was nog niet eens half vol. Maar de rekening werd wel aangepast, en ik hoefde de zalm niet te betalen. Dat werd dus prima opgelost.

Na het eten liep Peter terug naar het hotel voor een pitstop, terwijl ik met Natasja even ging kijken bij Wayne’s Bootshop, die tegenover het restaurant lag. We keken onze ogen uit naar de prachtige laarzen, maar duur……… De goedkoopste laarzen kosten bijna $400, maar we zagen er zelfs van $1.200 per paar. Jemig! Heel mooi, maar veel te duur om te passen. Op weg naar het hotel liepen we nog een andere winkel binnen, waar we prachtige stoere riemen in de etalage zagen met veel bling bling, maar ook hier werden we van onze voeten geblazen door de prijzen: $200 voor een riem is toch echt te gek?! Maar mooi waren ze wel.

Als we bij de auto komen, komt ook Peter weer naar buiten. We rijden terug naar de pow wow en parkeren de auto op de parkeerplaats naast de ingang. Het is half 6 geweest, en om 6 uur begint de show weer met de Grand Entry van alle stammen die aan de pow wow meedoen. Die willen we niet missen! Maar voordat het zover is, hebben we nog even tijd om langs alle kraampjes te lopen die aan de buitenrand staan opgesteld. Hier worden door de Native Indians allerlei spullen verkocht, voornamelijk sierraden. We kopen er een cadeautje voor iemand, en voor Thuul vind ik er heel mooie oorbellen, ik hoop dat die bij haar in de smaak vallen. Een mooie dreamcatcher of een engeltje kan ik er niet scoren voor haar, maar wie weet komen we die in Yellowstone nog tegen.





Als de aankondiging van de Grand Entry begint nestelen we ons aan de rand van de Arena. We zien een partytent die helemaal leeg is op 1 man na, en we vragen of we daar mogen zitten om foto’s te maken. Dat mag! Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht! Met veel bombarie en tromgeroffel komen alle groepen Indianen binnen, en we genieten opnieuw van de prachtige klederdracht. We zijn diep onder de indruk van alle kleuren. Het valt op dat er best een behoorlijk verschil is in animo tussen de verschillende deelnemers. Over het algemeen dansen de vrouwen meer ingetogen dan de mannen, waarvan sommigen echt helemaal uit hun dak gaan. Dat laatste is erg aanstekelijk, en echt prachtig om te zien! Ook de kleintjes zijn soms heel aandoenlijk en schattig, sommigen zijn verlegen maar anderen gaan helemaal los.







Ik had dit niet willen missen! Ook al ben ik doodmoe, ik vind het een geweldige ervaring. Om half 8 houden we het voor gezien en via een laatste rondje langs de kraampjes lopen we weer naar buiten. Met de auto zijn we in een mum weer terug in het hotel. Peter nestelt zich op bed met de afstandbediening van de tv en ik kruip weer achter de laptop. Ik heb vandaag een berg foto’s gemaakt die natuurlijk allemaal bewaard moeten worden op de laptop en de externe harde schijf en ook mijn reisverslag heeft weer aandacht nodig.

Natasja komt nog even aanwaaien om de planning van de komende dagen te bespreken, zij heeft namelijk gezien dat we heel slecht weer hebben in Yellowstone de komende 2 dagen, en we bekijken onze opties. Wellicht gaan we onze planning nog aanpassen, en schrappen we het bezoek aan Glacier National Park om iets langer in Yellowstone te kunnen blijven. Daar wordt het namelijk vanaf dinsdag weer heel mooi weer. Maar eerst moeten we kijken of we het hotel in Glacier kostenloos kunnen annuleren en daarvoor hebben we een mail gestuurd. De belangrijkste route door Glacier National Park is door de hevige sneeuwval en het slechte weer van de afgelopen tijd ook nog steeds niet geopend, waardoor we van het park niet zo veel kunnen zien als we eigenlijk zouden willen. Het zou dus wel logisch zijn om dat te schrappen.

We zullen zien hoe het gaat de komende dagen, en wachten de reactie eerst maar even af. Morgen hoeven we in elk geval niet te haasten om op pad te gaan, er is overal 80% kans op regen, we kunnen lekker rustig aan doen en zien wel hoe de dag zal lopen.

Tot morgen!