Dag 6: Rainforest en beach in Olympic

Woensdag 8 juni 2011

Na een onrustige nacht word ik om 6 uur ’s ochtends alweer wakker. Ik heb wel doorgeslapen, maar ik ben niet echt uitgerust. Ik heb veel gedroomd, onbewust spookt het verdrietige bericht van gisteren natuurlijk toch door mijn hoofd. Ik kruip achter de laptop en vermaak me een beetje met internet. Ook pleeg ik alvast wat telefoontjes, en daarvan word Peter om half 8 ook wakker. Ook hij heeft slecht geslapen en steeds gedroomd over het telefoontje dat hij gisteren kreeg van Anne Lotte. We praten nog even na en bespreken wat we nu moeten doen. Onze vakantie afbreken en terugkeren naar Nederland, of niet? Het is een moeilijke beslissing.

Om 8 uur piept mijn telefoon door een sms-je van Natasja. Ze is wakker en springt onder de douche. Peter doet hetzelfde en ook ik maak me klaar voor de dag. Om kwart voor 9 zitten we gezamenlijk aan het ontbijt van yoghurt met aardbeien en ananas, en we praten nog wat over wat we nu zouden moeten doen. Natasja is heel begripvol. Uiteindelijk komen Peter en ik tot het voorlopige besluit dat we niet terugkeren en onze vakantie voortzetten, onder de gegeven omstandigheden lijkt dat ons het beste. Het is wel fijn om er nog even over te praten en wat verhalen uit te wisselen, we zijn er nog steeds helemaal van ondersteboven.

Na het ontbijt en het therapeutische gesprek springen we om 10 uur in de auto en gaan onderweg naar de eerste bestemming in het park. Dat wordt Rialto beach, het strand waar we gisteren niet meer aan toekwamen. Het is bewolkt en grijs, en volgens de weersvoorspellingen blijft dat zo vandaag, maar zou het in elk geval droog blijven. Dat hopen we dan maar! Het strand is mooi, maar de uitzichten vallen een beetje tegen. Er ligt enorm veel drift wood op het strand, het ligt er echt helemaal vol met boomstammen en ander hout. Wel een mooi gezicht, maar de lucht is zo grijs dat de foto’s niet echt slagen. Bovendien is het er laag tij, en dat is misschien ook niet het beste tijdstip voor Rialto denken we.



We keren weer terug naar de auto en rijden weer terug. We hebben inmiddels alweer honger gekregen en kopen bij het tankstation wat lekkers voor onderweg. Voor een vroege lunch nemen we ook wat kipnuggets mee en een bakje kip-popcorn. Omdat we in het hotel nog wat dingetjes moeten ophalen –we komen er toch langs– peuzelen we het op onze kamer even op. Het smaakt niet echt geweldig, en later krijgen we ook allemaal last van onze maag. Wees dus gewaarschuwd, en sla het eten bij het Shell tankstation in Forks maar over! We pakken nog de spulletjes die we nodig hebben en vervolgen dan weer onze route door het park, deze keer is Hoh Rainforest de volgende bestemming.

De afstanden in het park zijn behoorlijk groot. Je kunt namelijk niet dwars door Olympic National Park rijden, maar je rijdt er omheen, en op sommige plaatsen rijd je vanaf de rondweg het park in. Dat zijn dus steeds wegen die je heen en weer rijdt om weer op de rondweg terug te komen, en die zijn ook nog best behoorlijk lang. Ongemerkt rijd je zo behoorlijk veel! Het stuk vanaf de rondweg naar Hoh is bijvoorbeeld bijna 20 mijl enkele reis, omgerekend is dat dus 32 km. Zo ben je alleen al aan reistijd een uur kwijt voor dit kleine bezoekje, dan heb ik het nog niet eens over de afstanden over de rondweg.

Het zijn wel steeds prachtige stukjes weg met mooie uitzichten, het is dus geen straf om deze te rijden. Ook de route naar Hoh is weer prachtig. We genieten dubbelop als onderweg ook het zonnetje nog volop gaat schijnen, Hoh River baadt in prachtig licht, en het water kleurt erdoor smaragdgroen. We stoppen op verschillende plekjes om foto’s te maken en we warmen ook lekker op door het zonnetje buiten. Heerlijk! Bij het visitor center kopen we eerst een America the Beautiful pas. Met deze pas kunnen we een jaar lang onbeperkt vertoeven in alle Nationale Parken in Amerika. Niet dat we die plannen hebben, maar het is in elk geval voordeliger dan de losse entreeprijzen in de parken die we aandoen tijdens deze reis. En een mooi aandenken ook nog! Ook krijgen we van de park ranger wat tips over planning en route van vandaag. We zouden graag wat getijdepoelen zien, die hebben we vanochtend bij Rialto niet gevonden. Nu blijkt dat we daarvoor niet ver genoeg gewandeld zijn. Normaal zouden we ze bij Ruby Beach en bij Beach no. 4 ook moeten vinden, ware het niet dat het vanmiddag weer hoogwater wordt, en dan zijn de getijdepoelen niet zichtbaar. Wel vertelt ze ons dat er aan de noordkust van het Olympisch schiereiland ook prachtige getijdepoelen zijn bij Salt Creek, even ten westen van Port Angeles en het hoog- en laagwater loopt daar zo’n 1,5 tot 2 uur achter op de westkust. Het zou dus een optie zijn om die morgen mee te nemen op onze route naar seattle. Vanavond maar even opzoeken op internet en de route voor morgen aanpassen.

Na het gezellige gesprek met de ranger lopen we de Hall of Mosses trail, waar we van genieten. Het zonnetje schijnt volop door de bomen, dat maakt het fotograferen wel erg lastig. De contrasten zijn zo heel erg hoog, en de kleuren komen niet tot hun recht. Omdat het aan de kust zo grijs was, hadden we verwacht dat hier ook aan te treffen, maar niets is minder waar dus. Een grijs wolkendek boven een bos is een grote pré, de kleuren komen dan namelijk veel beter tot zijn recht. Ach, het is ook nooit goed. Hadden we maar een aan- en uitknop ervoor ;-) Maar ondanks dat het lastig is om te fotograferen, is het wel een prachtig gezicht om te aanschouwen!



Omdat we allemaal nog last hebben van onze maag, besluiten we om de andere trail over te slaan. We hebben dringend behoefte aan cola, onze ervaring is dat cola de rommel in de maag weer even kan opruimen en de boel weer rustig kan maken. Maar helaas, dat zit er nu even niet in. We hebben namelijk geen cola bij ons, en we kunnen het ook niet kopen hier. Dan maar een ander flesje met prik, dat helpt ook een beetje.

We klimmen weer in de auto, die we gekscherend ook wel vrachtwagen noemen omdat hij zo groot is, en laten ons door Peter weer chauffeuren naar Ruby Beach. Bij deze stop blijft Peter even achter in de auto om te relaxen, hij heeft veel last van pijn vandaag –waarschijnlijk door alle spanningen– en Natasja en ik klimmen het pad omlaag naar het strand. Wat een prachtig gezicht! Uit het water steken enkele grote rotsen omhoog, en ook hier ligt het strand helemaal vol met drijfhout en dode bomen. Het is echt een prachtig gezicht. Het water staat inmiddels ook weer veel hoger, wellicht draagt dat ook bij aan de pracht. Om aan de waterkant te komen moeten we aardig wat klauteren over boomstronken, dat voelt avontuurlijk. En door de mooie uitzichten blijft de camera maar klikken.



Omdat het zonnetje inmiddels ook weer is verdwenen –de timing is vandaag gewoon off– hebben we weer last van een dik wolkendek, maar het maakt de pret niet minder erom. Vlak voor mijn vakantie heb ik nog een tweedehands grijsverloop-filterset gekocht en die schroef ik voor het eerst op de camera. Ik ben heel benieuwd of dat mijn foto’s recht gaat doen! De lucht ziet er in elk geval een heel stuk minder overbelicht uit. Ook mijn nieuwe teva’s beleven hier hun echte vuurdoop, aangezien ik hier een stuk door het ijskoude water loop om aan de andere kant van het strand te komen. We moeten wel voorzichtig zijn, want het wordt nu langzaam weer hoogwater en het is niet verstandig om opgesloten te worden door het water. En het is zo mooi! Echt genieten met een hoofdletter G, we krijgen er maar geen genoeg van.

Als we ons toch kunnen losmaken van het prachtige uitzicht klimmen we weer naar boven en Peter brengt ons naar het volgende uitkijkpunt, bij Beach no. 4. Dat is enkel een uitkijkpunt, je kunt hier niet zo gemakkelijk op het strand komen. Hoeft ook niet, want het uitzicht alleen al is erg mooi. Leuke stop! En dan hebben we genoeg strand gezien voor vandaag. We klimmen weer in de auto en rijden naar Quinault. Hier willen we even over Lake Quinault heen kijken, en de prachtige lodge bewonderen. Helaas is het nog steeds grijs en bewolkt, en het wordt inmiddels ook aardig koud. We verkleumen helemaal. Na een korte stop besluiten we dan ook weer om terug te gaan naar Forks. We zijn koud, we hebben honger en we zijn moe. Mijn oogleden waren de hele dag al zwaar, bij elk ritje in de auto heb ik liggen doezelen. Het zullen de spanningen wel zijn. Vanuit Quinault is het nog een uur en een kwartier rijden en ook dan vallen mijn ogen weer dicht. Ik moet nodig nog wat slaap inhalen.



In Forks rijden we gelijk door naar het restaurant Taqueria Santa Ana. Ik had deze in mijn roadmap genoteerd als een tip van Tripadvisor, maar als we er zijn vragen we ons af of we wel goed zitten. In het hotel werd namelijk ook een Mexicaans restaurant genoemd als tip. We gaan voor de zekerheid nog even vragen, het hotel zit toch hier om de hoek. Maar blijkbaar zaten we toch goed. We zouden hier zelf beslist aan voorbij gereden zijn als we deze tip niet hadden gekregen. Het blijkt een afzichtelijk tentje te zijn, maar het eten dat er wordt geserveerd is wel authentiek Mexicaans. En dat proeven we ook! Vooral Natasje en ik smullen van onze gerechten, ik geloof dat ik nog nooit zo lekker Mexicaans heb gegeten. En goedkoop is het ook. Met z’n drietjes betalen we $25 inclusief fooi voor een hoofdgerecht en 3 drankjes. Geen geld, toch?!

Het is dan alweer half 8 als we terug zijn in het hotel. We hebben een lekker rustige avond voor de boeg. Peter kijkt tv en ik surf wat op het internet en werk aan het verslag. Lang houden we het niet vol, we zijn allebei doodmoe en maken al snel het licht uit.