Dag 22: Canadese Rockies

Vrijdag 24 juni 2011

Ik heb de wekker gezet om half 8 vandaag, want om 9 uur willen we vertrekken voor een laatste dagje natuur. De wekker blijkt echter overbodig, want na een onrustige nacht word ik al wakker om half 7. Ik neem rustig de tijd achter de laptop om wakker te worden, surf een beetje op internet voor zover dat gaat met de heel slechte verbinding die me keer op keer eruit gooit, en daarna lees ik nog wat in mijn spannende boek op de e-reader. Die bevalt trouwens enorm goed, ik ben erg blij met de keuze voor een Sony! Peter is om half 8 wakker en voelt zich belabberd. Hij is verkouden en heeft slecht geslapen. Zou ik hem dan toch nog aangestoken hebben? Als hij naar beneden gaat voor het ontbijt neemt hij alvast een koffer mee, want de lift is nu echt weer kapot, en komt spierwit weer naar boven. Hij is echt niet lekker en heeft zijn maaginhoud buiten in de struiken achter gelaten. Ik parkeer hem even op bed om bij te komen en ga dan zelf naar beneden met mijn koffer. Als de koffers zijn ingeladen ontbijt ik even snel met een shake en Peter gaat daarna alsnog even naar de ontbijtruimte om wat toast en jus d’orange te scoren. De ontbijtruimte is opgesteld in een lege hotelkamer, waar geen ruimte is om te zitten. Heel onhandig!

Natasja laadt de koffers ook al in de auto en kwart over 9 uur vertrekken we. De manager is er vandaag en biedt haar verontschuldigingen aan voor het feit dat de lift kapot is. Ze zegt dat we hulp hadden kunnen krijgen bij de koffers, maar dat biedt ze nu aan als alles weer in de auto ligt. Mosterd na de maaltijd dus. De jongen heeft dat gisteren trouwens ook niet aangeboden terwijl hij ons heeft zien worstelen de trap op. Maar goed, EconoLodge boek je natuurlijk ook niet vanwege de uitstekende service, we nemen het maar zoals het is.

Omdat Peter zich niet lekker voelt rijd ik de eerste etappe naar Banff. We stoppen even bij Safeway voor een hoestdrankje waarvan Peter prompt in slaap valt, en onder het genot van lekkere muziek rijd ik in 1,5 uur naar Banff. Onderweg moet ik heel nodig plassen, en stop even bij een hotel in Canmore dat we passeren, maar hier maak ik voor het eerst mee dat ik geen gebruik mag maken van het toilet omdat ik geen gast ben in het hotel. Dat heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Gelukkig mag ik een stukje verderop wel in het Radison het toilet gebruiken en daarna rijden we al snel het National Park in. We betalen de entree voor 1 dag en dan rijd ik over de Trans-Canadanian Highway naar het noorden. Het plan is om te rijden naar Peyto Lake langs de Icefields Parkway, het verste punt voor vandaag, en dan vandaar weer langzaam terug te rijden naar Banff om daar vanavond sushi te eten bij Sukiyaki, een tentje waar we in 2008 heerlijk gegeten hebben. Peyto Lake is nog zeker een uur rijden, en onderweg genieten we van het prachtige berglandschap dat aan ons voorbij glijdt. De Canadese Rockies blijven bovenaan mijn favorietenlijst van berglandschappen, de ruigheid en de schoonheid van de bergen treft me nu weer opnieuw.

Het is bijna 12 uur als we bij Peyto Lake arriveren. Het is koud in Banff, zeg! Met 3 graden bevriezen we bijna als we uit de auto stappen. Gelukkig hadden we daarop wel gerekend, dus met een jas en een sjaal hebben we het snel weer warm. De wandeling naar het uitkijkpunt is een flinke klim, en heel inspannend. Ik merk dat ik toch weer last heb van de hoogte en de inspanning, en ik moet het heel rustig aan doen om een nieuwe astma-aanval af te wenden. Maar het uitzicht is wel de moeite waard! Het meer is nog altijd even mooi als in 2008. Die kleur is zo diep en zo mooi, dat je bijna zou denken dat iemand kleurstof in het water heeft gedaan. En dan die besneeuwde pieken op de achtergrond, wauw!



Als we staan te genieten van het uitzicht komt een lading Japanners uit een bus onze rust verstoren. Jemig zeg, je zou een boek kunnen schrijven over hoe Japanners vakantie vieren als ze samen zijn. Misschien kun je er wel een film van maken. Onze mond staat iedere keer weer open. Ze zijn luidruchtig, brutaal en willen continu op de foto worden vastgelegd. En voor iedere foto zoeken ze weer andere poses, ze lijken allemaal te zijn weggelopen uit Japan’s Next Top Model. Het zou me niets verbazen als je in Japan boekjes kunt kopen over “de 100 meest idiote poses voor vakantiefoto’s”. Ik sta rustig in een hoekje op het platform te fotograferen als er door een Japans koppel geduwd wordt en ik brutaal met handgebaren wordt verzocht om te maken dat ik wegkom daar, want ze willen er een foto maken. Mijn mond valt open en voordat ik het weet staan zij te poseren op het plekje waar ik net stond.

Wij lopen langzaam terug naar de parkeerplaats, ook de route terug is inspannend voor de benen vanwege de steile afdalingen, en stappen weer in de auto voor de route terug. Peter neemt hier het stuur van mij over en stuurt ons over Icefields Parkway naar Lake Louise Village, onderweg stoppen we nog even bij een tweetal uitkijkpunten. In Lake Louise tanken we onze auto vol, en dan rijden we naar Lake Moraine. We hebben hoop dat we hier kunnen eten, maar helaas is het restaurant gesloten tot 5 uur vanmiddag, we kunnen alleen terecht in de naastgelegen deli. Peter en Natasja kopen er een pizzabroodje en ik kies een quiche. Het smaakt niet heel slecht, en zo hebben we toch weer iets in onze maag. Na het eten genieten we van het uitzicht over Lake Moraine, het water is hier ook weer prachtig van kleur. Het lijkt wel smaragdgroen. De kleur wordt veroorzaakt door kleine stukjes rots die in het water belanden door het verplaatsen van de gletsjers om het meer heen. Die stukjes zijn zo klein dat ze blijven drijven in het water. De rotsbodem en de stukjes drijvende rots absorberen en weerkaatsen ieder andere gedeelten van het licht, waardoor deze kleur uiteindelijk overblijft. Prachtig! Natasja en ik lopen nog de rots omhoog voor het uitzicht van boven en schieten er weer vele plaatjes. Het weer is helaas niet al te best, de bewolking is inmiddels dik en van de 10 omringende pieken liggen er een aantal verscholen achter de wolken. Het uitzicht is wel heel mooi, maar met een klein zonnetje erbij was het nog veel mooier geweest.



We rijden de bochtige bergweg weer naar beneden en stoppen bij Lake Louise. Ook hier genieten we weer van het uizicht, dat helaas minder spectaculair is door de laaghangende bewolking die de bergen bijna volledig aan het zicht onttrekt. We vermaken ons echter weer met een buslading Japanners die op de oever weer hun kunstjes vertonen, het lijkt wel een soap. Ze zijn in extase bij de aanblik van het hotel op de oever, dat in Japan een rol speelt in een of andere tv-serie.






Dan klimmen we weer in de auto, we hebben besloten om verder te rijden naar Yoho, in de hoop dat het weer daar iets beter wordt. Af en toe hebben we onderweg een regenbui gehad, maar gelukkig was het bij de uitkijkpunten steeds droog. Dat heb je nu eenmaal als je in de bergen zit, de bewolking blijft er gemakkelijk hangen. De timing is gelukkig wel steeds goed, al wordt het uitzicht steeds slechter. Vanochtend hadden we nog af en toe blauwe plekken tussen de bewolking, nu is het helemaal grijs. Natasja klimt nu achter het stuur en rijdt ons naar Natural Bridge in Yoho. Onderweg regent het enorm, maar we rijden stug door. Misschien hebben we aan de andere kant van de berg geluk?!

Bij de Natural Bridge staat het water veel hoger dan toen we hier waren in 2008. Peter en ik hebben toen nog op de rotsen gelopen naast de plek waar het water naar beneden tuimelt door de opening –de Natural Bridge– en het natuurschoon van heel dichtbij kunnen bewonderen. Dat is nu niet mogelijk. De hoeveelheid water is enorm, en ook de kracht is indrukwekkend! De kleur is nog wel net zo mooi gletsjer-blauw als toen. En druk is het er ook, vorige keer hadden we deze plek bijna voor ons alleen, maar nu komt de ene na de andere bus de parkeerplaats oprijden. Toch blijft het een betoverend plekje, al zorgt de bewolkte hemel voor overbelichting op de foto.

De laatste natuurstop vandaag maken we bij Emerald Lake. Het blijft grijs en bewolkt en het is ook al best laat op de middag. Peter is moe en de rit naar Takkakkaw Falls zou nog best een tijdje in beslag nemen. Die parkeren we maar tot een volgende keer. Peter en ik hebben hem al gezien in 2008, het is een heel indrukwekkende waterval, maar je kunt op een dag nu eenmaal niet alles. Emerald Lake is ook nog steeds heel mooi, al is het er niet zo gezellig als in 2008. Toen was het mooi weer en was het terras geopend en werd er op het meer volop gekanood. Nu is het terras en de souvenirshop gesloten, net als de kanoverhuur. De bergen aan de overkant van het water liggen dik in de wolken, en dat maakt het uitzicht toch net iets minder spectaculair dan toen. Maar de kleur van het water is nog steeds prachtig!





We rijden naar Banff terug, vanuit Yoho is dat nog een uur en een kwartier rijden. Onderweg breekt de lucht langzaam open en we zien weer blauwe stukken lucht verschijnen. In Banff parkeren we de auto vlakbij de winkelstraat en we gaan op zoek naar Sukiyaki, het Japanse restaurantje. Onderweg duiken we af en toe een winkel in om even te kijken, maar we scoren er niets meer. Sukiyaki vinden we echter niet, heel vreemd. Een paar meter verderop zien we wel een ander Japans restaurantje met een naam die erop lijkt en ik loop naar binnen om te vragen of ze soms van naam zijn veranderd?! Maar dat blijkt niet zo. Of we soms Sukiyaki zoeken? Die zijn namelijk een paar weken geleden gesloten. Hé jammer! Deze tent lijkt me echter niets, want het is er helemaal leeg. We lopen dan naar Sushi house, tegenover de parkeerplaats, die stond ook op mijn lijstje met goede beoordelingen. Het blijkt een mini-restaurantje te zijn met een sushibar waar een treintje overheen rijdt, en het zit bomvol. Niets voor ons dus. Wat nu? We besluiten om dan maar naar Calgary te rijden en daar een sushirestaurant op te zoeken. Ik had gisteren 2 adressen opgeschreven en die liggen nog in de auto. Het is nog wel 1,5 uur rijden, maar het is pas kwart over 6 als we vertrekken dus dat houden we wel vol.

Terwijl Peter slaapt lees ik mijn boek uit en doe ik een spelletje op de iPad, Natasja is de chauffeur. De rit verloopt voorspoedig, en na 1,5 uur stappen we uit bij Misato. Er is nog een tafeltje vrij en van het menu proberen we weer allerlei verschillende rollen. We vinden het echter niet zo goed als gisteren. De sashimi is er heerlijk, de vis is ontzettend vers, maar de rollen zijn slordig gedraaid waardoor ze snel uit elkaar vallen en dat eet een heel stuk lastiger. Bovendien vinden we sommige special rolls niet zo speciaal en bijzonder als in sommige andere restaurants. Jammer! We eten wel smakelijk, maar het is geen pluim waard.

Na het eten rijden we vlot naar het hotel downtown Calgary, we hebben via Hotwire een kamer gescoord in het Westin hotel. Heerlijk, zo’n luxe hotel als afsluiter van de vakantie! We hebben nog 2 nachten te gaan, en dan is het weer tijd om naar huis te gaan. En dat is ook prima, ik ben er wel aan toe om de hondjes weer te knuffelen en lekker in mijn eigen huisje te scharrelen. Maar voordat het zover is gaan we nog 2 nachtjes lekker slapen, althans dat hopen we.

Het lukt ons om in het Westin een kamer te scoren op de 16e verdieping met een mooi uitzicht. Hoewel, dat uitzicht is ook niet echt heel bijzonder. De kamers zijn prima, lekker ruim en luxueus, van alle gemakken voorzien. Het bed is echt heerlijk, dat wordt een lekkere nacht voorzie ik. We laden de auto helemaal leeg en laten al onze bagage naar de kamer brengen. Ook zo heerlijk, hoeven we niet zelf te slepen. Natasja helpt ons om alles even uit te zoeken en de spullen van elkaar te scheiden. De koelbox gaat leeg en we parkeren die zo lang. Als we uitchecken laten we die hier achter, samen met de andere spulletjes die we nog over hebben. En dan gaan we lekker relaxen. Peter kijkt tv, ik surf wat op internet –dat voor de verandering eens gratis is in een 4-sterren hotel– en ik lees nog wat. Om 11 uur vallen onze ogen dicht en we gaan lekker slapen. Welterusten!