Dag 1 : Reis naar Vancouver

Vrijdag 3 juni 2011

Het is zaterdagochtend half 4, of beter gezegd ’s nachts, als ik niet meer kan slapen en mijn bed uitga om mijn pyjama te zoeken. Ik heb het namelijk koud. Gisteren dacht ik dat ik die niet nodig zou hebben, maar ik was vergeten hoe koud de airco’s kunnen blazen hier. Op de tast, want ik wil Peter niet wakker maken, vind ik mijn pyjama wonderwel al snel door systematisch de –juiste- koffer uit te ruimen. Niet erg, want de koffers moeten vandaag toch helemaal opnieuw ingedeeld worden volgens ons eigen systeem.

Ik doe daarna een nieuwe poging om nog wat te slapen, maar na 3 kwartier geef ik het op: dat gaat niet meer lukken. Op zoek naar de laptop dus, tijd om de belevenissen van onze eerste dag aan het digitale papier toe te vertrouwen. Het zal jullie inmiddels dus duidelijk zijn: we zijn heelhuids aangekomen in ons hotel in Canada. Heel erg bedankt voor alle goede wensen van iedereen, dat heeft vast geholpen om alles zo voorspoedig te laten verlopen!

De vakantie begon voor ons eigenlijk al op donderdag. We hadden net als de meeste Nederlanders vrij vanwege Hemelvaartsdag en we hadden slechts 2 activiteiten op de planning: onze koffers inpakken en daarna de hondjes wegbrengen naar onze oppas. De moeder van onze vriendin Natasja is onze vaste oppas en dat is echt heerlijk! De hondjes zijn er helemaal op hun gemak, krijgen volop aandacht en alle verzorging die ze nodig hebben. Je kunt aan alles merken dat ze dol zijn op haar! En voor ons is dat heel fijn, want dan gaan we met een prettig gevoel weg. Zij woont in Limburg, en dat is wel altijd een hele rit om ze te brengen en te halen, maar deze keer kwam ze ons halverwege tegemoet. Natasja woont namelijk precies halverwege tussen Limburg en Muiden en daar hadden we afgesproken om gezamenlijk de vakantie in te luiden met een etentje en de hondjes over te dragen.

En dat was reuze gezellig. We hebben op het terras gezeten bij een heerlijk rustig restaurant met een moderne gemixte Aziatische kaart en daar hebben we gesmuld van heerlijke dingen en natuurlijk getoost op een goede vakantie. Om kwart voor 11 ’s avonds waren we pas weer thuis en hebben we nog even de laatste hand geslagen aan het indelen van onze koffers waarna we het bed indoken.

Op vrijdag liep mijn wekker weer af om 6 uur, ik had redelijk goed geslapen. Kort wel, want ik lag pas om half 1 in bed, maar toch voelde ik me uitgerust. Na een uitgebreide verzorgingsronde en zelfs een uurtje tijd om nog even het digitale nieuws tot mij te nemen begon ik aan de bagage. Alleen de handbagage lag nog ongeordend op ons te wachten, de overige koffers waren zo goed als klaar. Maar ook dat was in een mum gepiept en om kwart over 9 was ik al helemaal klaar. Dat was me nog nooit eerder gelukt. De goede voorbereidingen werpen zijn vruchten duidelijk af! Ik gooide nog even een snel ontbijtje naar binnen, we brachten mijn auto naar de garage voor een schadereparatie en ik leverde nog snel een pakketje af bij het postkantoor op de hoek. Om half 11 mocht de eerste etappe voor mij beginnen, maar we moesten nog wachten op Peter’s collega, onze taxi naar Schiphol. Die kwam om 11 uur voorrijden, netjes op de afgesproken tijd.

De reis is zonder grote obstakels verlopen, alle etappes verliepen gesmeerd. Op Schiphol troffen we Natasje en konden we gelijk terecht bij de balie om onze bagage te droppen, er was niemand voor ons. Niet gek ook eigenlijk, want we waren ook wel heel vroeg. Onze eerste vlucht naar Londen vertrok pas om 3 uur ’s middags. We namen de tijd om nog even te winkelen in het winkelcentrum op Schiphol, en we hebben nog even op z’n Hollands geluncht bij het Grand Café met een tosti en echte Hollandse kroketjes op zelfgemaakt brood. Heerlijk! Daarna waren we in een mum door de paspoortcontrole en hebben we de winkeltjes achter de douane ook nog even onveilig gemaakt. Op ons elfendertigste wandelden we naar de gate, waar we precies op het goede moment aankwamen. Het boarden startte daar al na ongeveer 5 minuten.
Met een klein beetje vertraging vertrokken we met British Airways naar Londen Heathrow voor onze overstap naar Vancouver. Even dachten we zelfs dat we naar Engeland zouden taxieën, zolang duurde de rit naar onze vertrekbaan op Schiphol, maar uiteindelijk konden we daar toch aansluiten in de wachtrij. We hadden prima plaatsen bij de nooduitgang, en heerlijke stoelen. We vlogen met een Airbus A319 en de stoelen waren er duidelijk iets breder dan normaal. Maar lang kun je daar natuurlijk niet van genieten met een vlucht van slechts 3 kwartier. Op Heathrow kwamen we aan op terminal 5 en daar vertrokken we ook weer, maar we hadden er niet op gerekend dat we nog zo’n 20 minuten moesten “reizen” naar een ander gedeelte van die terminal. Een stukje lopen en een stukje treinen, maar eigenlijk viel dat later reuze mee. Op Heathrow hanteren ze het gekke systeem dat de gates pas een bepaalde tijd voor vertrek bekend wordt gemaakt, alles om de toeristen te verleiden om zoveel mogelijk tijd door te brengen bij de restaurantjes en winkeltjes. We moesten dan ook even wachten voordat de gate van onze aansluitende vlucht bekend was, maar om kwart over 4 wisten we waar we moesten zijn.

Ook daar begon het boarden al snel. Doordat Natasje de silver status heeft bij BA mocht zij al heel vroeg instappen, en slechts één van ons mocht met haar mee. We besloten daarvan gebruik te maken, zodat we onze handbagage gemakkelijk kwijt konden in de bakken boven ons. We vinden het altijd zo’n gedoe als je die niet lekker bij elkaar hebt liggen en soms op een heel andere plek kwijt moet wanneer “jouw” bakken vol zijn. Natasje en ik gingen als een van de eersten het vliegtuig in, en Peter volgde niet zo heel veel later. Het instappen ging gesmeerd en redelijk op tijd gingen de deuren dicht. Dat betekende echter niet dat we ook gelijk weg konden, er bleek namelijk een lange wachtrij van vliegtuigen op Heathrow te zijn. Maar een uurtje later was het dan eindelijk zo ver: onze Boeing 747 dook het luchtruim in met een kracht die me nog steeds versteld doet staan. Wat een geweldig gevoel is het opstijgen met zo’n grote “vogel”.

Ook nu zaten we weer perfect, we hadden stoelen bij de bulk head. Dat is gelijk achter de galley, de keuken van het vliegtuig zeg maar, en je hebt er altijd heel veel beenruimte. Zo ook nu! Het enige nadeel van de vliegtuigen van BA is dat je nauwelijks bergruimte hebt op die plekken om je persoonlijke spulletjes kwijt te kunnen, maar verder zaten we als een God in Frankrijk. Heerlijke stoelen, de beste stoelen die we ooit gehad hebben. Alle stoelen hebben hoofdkussentjes die je kunt neerklappen naar beneden, waardoor je altijd een hoofdsteun hebt om tegen te leunen. Dat slaapt best goed moet ik zeggen! Voor het eerst tijdens onze vluchten heb ik maar liefst 2,5 uur mijn ogen dicht gehad. Natasja heeft zelfs nog veel langer geslapen. Het eten was niet echt om over naar huis te schrijven, dat doen we dus ook niet, maar de service was verder prima. We vermaakten ons verder met muziek luisteren, boeken lezen, spelletjes doen en film kijken. BA heeft een uitgebreid entertainment systeem waar je kunt kiezen uit een ruim aanbod van films, tv-programma’s en muziek. En al die programma’s kun je starten op het moment dat jij dat wil. Handig!

We landden uiteindelijk om ongeveer kwart over 7, een half uurtje later dan gepland. Daar konden we aanschuiven in de rij van paspoortcontrole die behoorlijk lang was, maar gelukkig schoot het nog redelijk op en om half 8 stonden we al bij de bagagebanden waar onze koffers al lagen te wachten. Vancouver heeft trouwens een prachtig vliegveld! Lekker stil en rustig, met mooie ruimtes en een prachtige aankleding. We waren ervan onder de indruk!

We togen naar de parkeergarage waar ook de verhuurbalies zijn van de autoverhuurders, en hoewel we even moesten zoeken omdat de bewegwijzering was verstopt achter groen kwamen we daar al snel aan. Hier geen shuttles dus, maar gewoon de benenwagen. Alles bij elkaar was het nog geen 300m lopen schat ik. Van tevoren had ik me aangemeld als Preferred Service member, en we hoefden dan ook niet in de wachtrij aan te sluiten. Er stond zelfs al een auto voor ons klaar: een Dodge Grand Caravan. Zoals altijd legden we uit dat een comfortabele stoel voor Peter heel belangrijk is, omdat hij anders veel meer en veel sneller last krijg van pijn, en dat we graag verschillende stoelen –en dus verschillende auto’s- wilden proberen, maar Avis had slecht nieuws voor ons: de enige minivan in hun assortiment was die auto, dus er was niet veel te kiezen. Op hoop van zegen dus! Maar het viel erg tegen. Heel harde stoelen, en ik zag aan Peter’s gezicht dat dit niet ideaal was. Andere opties waren er eigenlijk niet, alleen SUV’s uit de standaard klasse maar daarvoor moesten we bijbetalen. Na heel wat SUV’s te hebben geprobeerd kozen we een Suburban, de grootst bak die ze hadden. We konden ook nog kiezen voor een Jeep Cherokee of een Hyundai Santa Fe, maar daarvoor moesten we hetzelfde bijbetalen en die auto’s hadden veel kleinere bagageruimtes en een minder comfortabele achterbank. De keuze was dus snel gemaakt. Wat een enorme bak…….. Hopelijk krijgen we daarmee in Seattle geen last, als we moeten parkeren in de parkeergarage van het appartement dat we daar in het centrum hebben gehuurd. Wie dan leeft, wie dan zorgt!

Het heeft uiteindelijk ruim 1,5 uur geduurd voordat we eindelijk wegreden bij Avis. Met behulp van de Tom Tom hadden we de route naar het hotel snel opgepikt, en reden we er in 1 ruk naartoe. Jammer genoeg ontdekten we wel dat we vergeten waren om de raamhouder van de navigatie mee te nemen, dus daar moeten we de komende dagen nog even een oplossing voor zoeken. Hopelijk vinden we een alternatief….

Bij het hotel checkten we in, de koffers werden naar onze kamers gebracht en na een heel korte opfrisbeurt gingen we gelijk weer op pad. De parkeergarage bij het hotel is ontzettend duur, en ik heb ontdekt dat de garage bij de bibliotheek veel gunstiger tarieven heeft. Daar brengen we onze auto naartoe en we wandelen dan in 10 minuutjes terug naar het hotel. Onderweg stoppen we nog even bij een Italiaans restaurant voor wat calorieën die er goed ingaan. We delen een heerlijke pizza met z’n drietjes. Eenmaal terug in het hotel duiken we snel het bed in! Welterusten!