Dag 2: Granville Island, downtown en Seaplane Tour Vancouver

Zaterdag 4 juni 2011

Ik zinder nog even na op de hotelkamer, vol van indrukken van deze heerlijke eerste dag in Vancouver. Een dag met een sterretje! Het is alweer bedtijd, en met een lange dag achter de rug ben ik ook behoorlijk moe, maar wel voldaan moe. We hebben genoten van deze stad, wat vind ik het heerlijk om hier te mogen vertoeven. Ik kan me prima voorstellen om hier te mogen wonen, wat lijkt me dat heerlijk!

De dag begon voor mij al heel vroeg vandaag. Na het schrijven van het verslag van gisteren in het holst van de nacht, ben ik opnieuw mijn bed in gedoken om een poging te doen nog wat bij te slapen. Een poging die jammerlijk mislukte helaas. Van kwart over 5 tot even voor 6 heb ik wakker gelegen, en toen besloot ik dat het daarbij moest blijven. Ik ben onder de douche gesprongen en ongeveer een half uur liep ik het hotel uit. Ik had een briefje geschreven voor Peter en Natasja en ben na een korte ontdekkingstocht in het hotel de stad in gelopen in de richting van het water. Het was buiten heerlijk. Het ontwaken van de ochtend in zo’n stille stad heeft toch wel iets heel bijzonders. De gebouwen schitteren in het vroege ochtendlicht, de sfeer is zacht en vriendelijk, er zijn weinig mensen op straat en die mensen die er zijn hebben nog geen haast.

Over Burrard Street loop ik naar Canada Place. Bij de bushalte zie ik twee jonge mensen uitstappen die beiden zijn gehuld in de kleuren van de Canucks, de trots van de stad Vancouver. Het is een ijshockeyteam uit de National League die na het winnen van de play-offs nu in de Stanley Cup spelen tegen Boston. De eerste wedstrijd hebben ze gewonnen, vanavond is de tweede wedstrijd. Ze spelen samen ‘best of 7’, dus het eerste team dat 4 wedstrijden heeft gewonnen mag zich de kampioen noemen van Noord Amerika (geloof ik). Ik ben zelf geen sportfan, maar toch is het wel leuk om een stad als Vancouver de kleuren groen, wit en blauw te zien ademen. Overal wordt het team aangemoedigd, ik zie langs veel gebouwen grote spandoeken hangen. Het meisje dat ik zie uitstappen heeft een enorme grote ronde doos in de handen, met daarin een zelfgebakken taart in de kleuren van de Canucks. “Go, Canucks, go” staat er groot op de zijkant van de taart geschreven. Het doet me denken aan de gekte die in Nederland ontstaat bij de Europese kampioenschappen voetbal bijvoorbeeld, wanneer ons land in Oranje is gehuld.



Vlakbij het hotel zie ik twee pinautomaten, maar die slikken mijn bankpas niet. Ze dragen wel het cirrus logo, maar niet het maestro logo. Ik moet dus nog even verder zoeken. Een stuk verderop zie ik verschillende grote banken liggen, en die accepteren mijn pasje gelukkig wel. Zo, we zijn ook weer voorzien van cash. Niet lang daarna word ik aangesproken door een eerste zwerver. Hij ziet me fotograferen en wijst me op het mooie licht van de net opgekomen zon op de gebouwen met het vele glas. De weerkaatsingen zijn volgens hem echt prachtig, en ik moet hem gelijk geven. Hij gedraagt zich heel netjes, maar vraagt uiteindelijk toch of ik een Dollar voor hem heb. En hoewel ik net heb gepind, heb ik alleen maar briefjes van 50 Dollar in mijn portemonnaie. Dat vertel ik hem natuurlijk niet, maar ik zeg dat ik net ben aangekomen en nog geen Canadese valuta heb. Een dollar heb ik uiteraard niet, en ik kan moeilijk vragen of hij kan wisselen. Hij wenst me een heel fijne dag en loopt dan rustig weer verder.

Een stuk verderop komt er iemand aanfietsen die er ook heel netjes uitziet en die vraagt of ik Engels spreek. Dat doe ik, dus ik houd stil en laat hem zijn vraag stellen. Hij complimenteert me eerst met mijn haar en zegt dan dat hij zou willen dat hij zo’n mooi haar had. Hij moest eens weten…. Duidelijk een marketingtrucje blijkt achteraf. Dan volgt er een zielig verhaal over muzikant en een broer op de eilanden, maar dat er iets mis ging en dat hij nu al 17 dagen moet eten uit de prullenbakken. Hij wil geld van me, maar ik zeg hem dat ik hem niet kan helpen. Als blikken konden doden, dan was ik ter plekke neergevallen. Boos springt hij op z’n fiets en gaat er als een haas vandoor. Gelukkig. Ik realiseer me nu dus dat ik maar beter geen oogcontact kan maken en een beetje moet oppassen. Niet veel verderop gebeurt het echter toch weer, deze keer een dakloze bedelaar langs de rand van de stoep, wachtend op de eerste stroom toeristen die op gang komt vermoed ik. Ik reageer niet op hem en loop door.

Als ik arriveer bij Canada Place zie ik dat ik net iets te laat ben om te zien hoe een groot cruiseschip wordt afgemeerd aan de kade. Het is een enorme boot van de Holland Amerika lijn, de Zuiderdam. Wat een grappig toeval. Ze zijn nog bezig met het schip vast te leggen, en net boven de waterlijn glijden allerlei kleine bootjes langs het schip om van alles te doen en dingen te openen. Geen idee waarvoor, maar het is interessant om te zien. Foto’s maken ervan lukt niet echt, ik kijk namelijk recht tegen de zon in. Ik geniet dan langs de brede boulevard op de “seawall” even van het mooie uitzicht en het heerlijke ochtendzonnetje dat al best warm aanvoelt, voordat ik weer terugloop naar het hotel. Om kwart over 7 krijg ik een sms-je van Natasja, ze is wakker en heeft mijn briefje gevonden. Ik sms terug of ze misschien koffie wil, en dat lijkt haar wel lekker. Peter vraag ik hetzelfde, en die heeft er ook wel oren naar. Tegenover het hotel ligt een koffiebar waar ik mijn bestelling plaats. Best lastig trouwens, als je helemaal geen koffiedrinker bent. De keuze is enorm en ik heb echt geen flauw idee wat de verschillen zijn. Zelfs het bestellen van een beker thee is een uitdaging, want ik weet niet wat de verschillende toevoegingen en termen allemaal betekenen. Wat is nu het verschil tussen een “Thai tea”en een “regular tea”? De toevoeging “latte” betekent “met melk”, dat ontdekte ik gelukkig net op tijd, want melk in de thee vind ik echt niet te pruimen.

Met 3 grote bekers kom ik terug bij de kamers. Natasja is inmiddels klaar met het reorganiseren van haar koffers, en springt onder de douche. Peter ligt nog te soezen in bed en kijkt een beetje tv. Ze hebben allebei goed geslapen, de bofferds! En lang ook, ik wilde dat ik dat kon. Terwijl Peter en Natasje zich klaar maken voor de dag, houd ik me bezig met het reorganiseren van onze koffers en handbagage. Het resultaat is dat we nu 4 grote koffers hebben, waarvan er 2 nog vrij leeg zijn en later in de auto achterblijven. In één van de koffers zitten onze schoenen en nog wat andere spulletjes die we alleen onderweg nodig zullen hebben. Zoals de Rand McNally roadatlas, de paraplu en ook mijn telelens, die sjouw ik niet mee door de stad. Een andere lege koffer vul ik met onze rugzakken, een gewone rugzak en een camerarugzak die ik alleen gebruik voor wandelingen in de natuur. In de stad gebruik ik een andere tas, omdat ik het niet fijn vind om mijn spullen op de rug te dragen.

De handbagage word ook onderverdeeld: één voor onze elektronica en medicijnen, en de andere tas wordt onze badkamertas, met de toilettassen en de föhn bijvoorbeeld. Zo hoeven we straks vanuit de auto steeds ieder maar een koffer en een tas mee naar binnen te nemen. Daarna ga ik met onze roadmap aan de slag, en haal er onze papieren uit die we de komende dagen in Vancouver nodig zullen hebben. Het zijn wat kaartjes en ook veel informatie over de stad, ter vervanging van een reisgidsje. Als ik daarmee klaar ben, zijn Natasje en Peter ook klaar en ruim voor 9 uur lopen we het hotel weer uit.

De eerste bestemming is de watertaxi die ons naar Granville Island zal brengen. Het is een stukje lopen door de stad naar het parkje waar het bootje aanmeert. Het is een soort bus-service over de False Creek met verschillende aanlegpunten. In een mum van tijd zijn we op Granville Island en we genieten hier weer volop van de markt. Als ik hier zou wonen, zou ik wekelijks hier te vinden zijn. Wat een prachtige en sfeervolle plek, de kraampjes zijn ook allemaal zo mooi! De aardbeien smeken erom om opgegeten te worden, zo mooi wordt alles gepresenteerd. Kleurrijk en gezellig, het ademt een heerlijke sfeer. Het is niet zo groot, maar dat deert ons niet. We lopen er eerst uitgebreid rond met onze camera’s, en daarna doen we nog een rondje om te besluiten wat we zullen eten. Peter en Natasja moeten allebei nog iets ontbijten, ik heb zelf al een paar uurtjes geleden een Prodimed shake op, maar ik lust ook wel iets lekkers. Van de vorige keer dat we hier waren weten we nog dat er een kraampje is met de lekkerste donuts die we ooit hebben geproefd. Het is mijn eerste “zondige” maaltijd van vandaag, maar ik laat het bij eentje. Maar wat zijn ze heerlijk! Je eet er bijna je vingers bij op.





Na het eten lopen we nog even naar de toegangsroute van het eilandje over de weg, onder de brug hangt een groot bord met “Granville Island” kan ik me herinneren, en dat wil Natasja natuurlijk ook wel even op de foto zetten. Daarna lopen we terug naar de Ferry Dock, onderweg genietend van de gezellige winkeltjes op het eiland. In één van de winkeltjes hangen verschillende canvas doeken gemaakt van panorama foto’s met een prachtig uitzicht over de stad. We raken aan de praat met de verkoopster die ons nog een aantal andere prachtige uitzichten laat zien en we discussiëren over de plak waar die waarschijnlijk zullen zijn genomen. Die gaan we opzoeken, als we dat kunnen vinden tenminste, om te kijken of we zo’n foto kunnen nabootsen. Aan de dock ligt de watertaxi klaar naar het andere einde van de stad. We kunnen gelijk aan boord en genieten onderweg van de mooie omgeving. Foto’s maken is lastig, maar dat hoeft ook niet altijd.

Bij het B.C. Place gaan we van boord. Dit grote stadion wordt momenteel verbouwd. Het dak is eraf, en het lijkt net een gigantische fruitmand zo. Naast B.C. Place ligt G.M. Place, het stadion van de Vancouver Canucks. We zien hier al heel wat fans rondlopen, uitgedost in de keuren van het team. Ook staan er heel wat perswagens en mediamensen, die bezig zijn met het opzetten van interviewruimtes. Aan de rand van het stadion ligt de grote Team Shop, en hier willen we even kijken om nog iets te scoren van het team, maar dat plan laten we al snel varen. Het is er zo druk, dat we moeten wachten voordat we naar binnen mogen, en de rij aan de kassa doet de rijen bij H&M in Amsterdam verbleken. De loopt namelijk helemaal door naar de bovenverdieping, we zien het einde niet eens. Daar hebben we geen zin in, en we lopen door in de richting van International Centre en Chinatown. Vandaaruit steken we binnendoor naar Gastown, maar toen zagen we wel een heel ander gedeelte van de stad. Er werd hier volop gedeald en drugs gebruikt, en we voelden ons allemaal heel onprettig. Snel doorlopen dus. Pffffff, ik word er altijd een beetje ongemakkelijk van, vooral als ik zo’n grote camera op mijn buik heb.

Maar gelukkig zijn we er snel doorheen en eenmaal in Gastown lopen we tegen een gezellig terrasje op. Daar willen we wel even lunchen. Het is inmiddels alweer half één ’s middags, de tijd vliegt om. We moeten even wachten op een tafeltje op de patio, maar na een toiletstop is die al klaar voor ons. We zitten er vol in de zon, en dat is ronduit warm te noemen. Dit restaurant heeft een interessante kaart en we zoeken allemaal iets uit dat ons aanspreekt. Natasja en ik kiezen voor een salade, en Peter gaat voor de carpaccio van kangaroevlees. Het smaakt best lekker, al hebben we lekkerder combinaties gehad.



Na het eten lopen we via Water street, langs de Steamclock naar Waterfront Station waar we even een kijkje nemen, en dan naar Canada Place. Het is heerlijk vertoeven langs de waterkant en de uitzichten zijn prachtig. Inmiddels is er langs de andere zijde van Canada Place nog een cruiseship aangemeerd, die we natuurlijk ook even op de foto zetten. We volgen dan de route langs het water, en genieten van een lekker warm zonnetje onderweg. Om half 3 komen we aan bij Harbour Air op de Float Plane Terminal. Via Groupon hebben we geweldige kortingsbonnen gescoord voor een tour met een watervliegtuigje over de stad en de omgeving, en we hebben gereserveerd voor de tour van 15.45h. We zijn lekker vroeg dus, maar dat kan ons niet deren. We strijken neer op het terrasje bij de terminal, en genieten hier weer lekker van het zonnetje. Onze voeten kunnen wel een pauze gebruiken. Natasja en ik hebben allebei blaren in ontwikkeling, voelen we. Natasja plakt gelijk een pleister, maar de mijn zit onder mijn voet, daar kun je niets op plakken. Ik vind het wel heel gek, want ik draag mijn Birkenstock slippers die me al 2 lange vakanties eerder in Amerika hebben gedragen zonder een enkele blaar op te leveren.



Klokslag kwart voor 4 kunnen we aan boord van het vliegtuigje, dat niet vol is waardoor iedereen ¬–we zijn met 9 personen- een raamplaats kan bemachtigen. Peter, de geluksvogel, mag plaatsnemen naast de piloot en krijgt zelfs een koptelefoon op waardoor hij kan praten met de piloot en alles kan horen dat hij uitwisselt met de “toren”. Wat een geweldige ervaring is dit! De uitzichten zijn fenomenaal! Genieten met een hoofdletter G. We vliegen eerst over Lloyds Bridge en buigen dan af naar de bergen en de Indian Arm, een soort fjord. De bergtoppen liggen nog vol sneeuw, wat echt een prachtig gezicht is. Natasja en ik maken enorm veel foto’s, maar het is afwachten of ze ook gelukt zijn. Ik heb toch wel veel last van reflecties op het raam, en ook zijn de ramen niet echt heel schoon. Maar ook als ze niet gelukt zijn, deze ervaring nemen ze ons nooit meer af. De ramen zijn wel lekker groot, dus we zien genoeg. Als we door de bergen suizen met het kleine vliegtuigje, vliegen we ook vlak over de rand van een bergtop, door twee grote pieken, de Lions Heads genoemd. Wat een geweldig gezicht is dat. Wauw!





Als we de bergen verkend hebben, keren we terug naar de stad waar we nog een groot gedeelte van Downtown bekijken, van twee verschillende kanten zodat iedereen de kans heeft te genieten van het uitzicht. Het is echt prachtig! De landing van het vliegtuigje op het water is verrassend zachter dan het opstijgen, dat gepaard ging met sprongetjes op het water. Een heerlijk gevoel! Als we daarna uitstappen en over de aanlegsteiger teruglopen, zijn we allemaal een klein beetje wankel op de benen. Na zo’n tocht speelt zo’n wiebelende aanlegsteiger met je evenwichtsgevoel, wat gek genoeg voelt als kriebels in je buik. We hebben alledrie genoten met volle teugen.





Na deze vlucht wilde Peter eigenlijk terug naar het hotel om te rusten, maar hij is van mening veranderd en besluit met Natasja en mij mee te lopen naar Stanley Park. We vervolgen onze route langs het water, langs diverse haventjes en restaurants met prachtige uitzichten. We verkijken ons echter op de afstand, het lijkt minder lang dan de werkelijkheid op de kaart, die duidelijk niet op schaal is getekend. Het is inmiddels half 6 als we aankomen in het park, we hebben nog 1½ uur voordat we hebben afgesproken met Bas en Esther, om te gaan eten bij een sushi restaurant in Vancouver. Bij de eerste halte van de shuttle stop blijkt dat deze in juni slechts 2 keer per uur rijdt, en we hebben er nog geen enkele gezien. We lopen dan nog een stukje verder naar de Rozentuin, maar daar bloeit nog helemaal niets. We eindigen dan bij een busstop, en we nemen de bus terug naar downtown Vancouver. Hoewel we geen kleingeld hebben, en je in de bus eigenlijk moet betalen met gepast geld in munten ($2,50 per persoon) mogen we toch mee van de chauffeur. Hij is niet echt vriendelijk in zijn communicatie, maar wel in zijn handelen.





Vlakbij ons hotel stappen we uit en we lopen het laatste stukje. Natasja loopt nog even langs de pinautomaat en we duiken nog even de supermarkt in tegenover ons hotel voor wat drinken en lekkers. Daarna hebben we nog 10 minuten om ons even op te frissen en andere schoenen aan te trekken, terwijl Peter even de wedstrijd op tv volgt zien we de tussenstand. Vancouver staat achter met 2-1. Als dat maar goed gaan! Dan lopen we over Robson Street naar het restaurant. Het is maar 10 minuten lopen, maar mijn voeten protesteren steeds heviger.

De stad zindert van gekkigheid en spanning, de mensen zijn uitgelaten en vrolijk, werkelijk overal zie je de Canucks kleuren. De hele dag komen we dat al tegen, maar hier downtown overheerst het enorm. De wedstrijd is al lang begonnen en blijkbaar heeft niet iedereen kaartjes kunnen bemachtigen. Het is een grappig gezicht. Bij het restaurant staan Esther en Bas al op ons te wachten en we maken even kennis en nemen dan plaats aan de gereserveerde tafel. Esther is net als ik ook actief op het AllesAmerika forum, en daar ontdekten we dat we beiden op hetzelfde moment in de stad waren en we besloten om samen iets te gaan eten. Gezellig toch!? Zij hebben nog nooit sushi gegeten, maar zijn wel dol op vis. We zijn gelijk al volop in gesprek over onze eerste belevenissen en het is heel gezellig. De sushi gaat er bij hun ook heel goed in, en we horen dat het zeker niet de laatste keer zal zijn dat ze dit eten. Leuk! Natuurlijk staat ook in het restaurant de tv aan met de wedstrijd, en onder het eten scoort Vancouver de gelijkmaker. En dat niet alleen, 7 seconden voor het einde wordt door Vancouver het winnende doelpunt gemaakt. De fans aan de tafel naast ons vliegen op en barsten uit in gejuich en vreugde. Een van hen vliegt de Japanse serveerster om de hals, die niet weet waar ze moet kijken. En dan barst het werkelijk feest los in de stad. We zitten aan het raam, en we zien de mensenmassa op straat steeds groter worden. Toeterende auto’s, juichende fans die uit de auto hangen en met vlaggen zwaaien. Een golf van vreugde gaat door de stad, en dat is geweldig om te zien!

Om half 10 zijn we klaar met eten en we besluiten om terug te gaan naar het hotel. Peter heeft rust nodig, die loopt krom van de pijn. Door de mensenmassa en over de straten die zijn afgezet voor verkeer lopen we terug. Het lawaai is overdonderend, de vreugde is voelbaar. Wat een leuke ervaring. Onder het lopen geven we de nodige High Fives aan passerende fans. Jammer genoeg zijn onze voeten echt niet meer in staat om ons nog ver te dragen, anders waren Natasje en ik nog even verder gelopen. De auto halen en de stad uitrijden naar uitzichtpunten is ook geen goed idee, want je komt er nooit doorheen nu. We lopen dus maar gewoon terug naar het hotel. Ook geen straf hoor, want als ik neerval op de stoel merk ik pas hoe moe ik ben. Het is dan ook een lange dag geweest. Maar wel een heerlijke eerste dag in Vancouver!

Peter is al snel in diepe rust verzonken en ik volg niet veel later. Goede nacht!