Dag 4: Cypress, Museum of Anthropology & downtown in Vancouver

Tijdens het schrijven van onderstaand verslag bereikte
ons op dinsdagavond het verdrietige bericht dat onze
lieve buurman en vriend Joost plotseling is overleden.
We zijn verslagen!
In gedachten zijn we bij Gertrude en Anne Lotte,
we wensen hen heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Joost, rust zacht!
**********************************************************


Noot vooraf: ondanks dat het nog een beetje onwerkelijk voelt, hebben we ervoor gekozen om onze vakantie voort te zetten en ook verder te gaan met het verslag. Het was een moeilijk besluit, maar we denken dat dat toch het beste is onder de gegeven omstandigheden. Het zal niet meer hetzelfde zijn, maar toch proberen we nog te genieten. De begrafenis is op zaterdag, daar zullen we helaas niet bij kunnen zijn, maar we zullen in plaats daarvan een kerk opzoeken in Seattle en een klein ritueel gebaar maken in zijn nagedachtenis.

Houd in je gedachten dat we tijdens de belevenissen die hieronder worden beschreven nog geen weet hadden van deze verschrikkelijke gebeurtenis.

Maandag 6 juni 2011

Ik heb met Natasja afgesproken om te sms-en als we wakker zijn, en mogelijk samen op pad te gaan terwijl Peter nog wat slaap inhaalt. Dat doe ik dus ook als ik weer klaarwakker ben om kwart voor 6. Natasja laat weten dat zij zich nog even omdraait, en ik gebruik de tijd om het reisverslag bij te werken. Ik loop achter met schrijven, met zo’n drukke dagen is het best moeilijk om elke dag up to date te blijven. Om kwart voor 7 rolt Natasja haar bed uit en we maken ons klaar voor de dag. Om half 8 lopen we het hotel uit.

We rijden naar Cypress Provincial Park omdat we daar willen genieten van het uitzicht op de stad. Het verkeer is druk, en dat kan ook niet anders op dit tijdstip natuurlijk, we zitten midden in de ochtendspits. Via de route over Stanley Park en Lloyds Bridge rijden we naar de noordkant van Vancouver en daar rijden we de berg omhoog. Bij het eerste uitzichtpunt zijn we de enigen om van het geweldige uitzicht te genieten. Prachtig! We nemen lekker de tijd om wat foto’s te maken met het statief en rijden dan nog een stukje verder omhoog de berg op. Spectaculaire uitzichten vinden we hier niet meer, wel nog wat sneeuw.

Het is bijna 9 uur als Peter weer van zich laat horen en we rijden langzaam terug naar het hotel. Gelukkig is de verkeersdrukte weer voorbij, de file bij Lloyds Brug is weer opgelost. Dat is een snelle ochtendspits! Natasja haalt koffie en thee bij de overkant, en we keuvelen nog wat op de kamer. Peter probeert met de iPad ook verbinding te maken op het internet en nog wat te downloaden, en dan gaan we samen weer op pad.

De volgende bestemming is het Museum of Anthropology. Hiervoor hebben we kortingsvouchters gescoord via Groupon. Het leek ons een leuke afwisseling voor de dagen in de stad, vooral omdat het museum ook in een mooi gebouw gehuisvest is met een prachtig uitzicht. Het ligt op het terrein van de Universiteit van British Columbia, het is een mooie omgeving hier. We parkeren de auto tegenover het museum in een garage, het is dan inmiddels half 11. Mooi op tijd blijkt later, want er is die dag ook een Graduation in de universiteit wat de garage al snel doet volstromen.



We vermaken ons in het museum met het bekijken van de volkenkunst en het mooie gebouw. Het is een mooi samenspel tussen architectuur en prachtige beelden, en het uitzicht vanuit de hoge ruimte is inderdaad best mooi. Niet zo spectaculair als we verwacht hadden, het zicht wordt voor een groot deel geblokkeerd door bomen en een heuvel, maar er is een wel een mooi park aangelegd om het gebouw heen. Wat ik jammer vind is dat de gebruiksvoorwerpen in de Gallery allemaal achter glas liggen, het zijn enorme grote kasten met daaronder lades. Alle lades mag je open maken, maar dan ben je wel een paar dagen bezig. Ze hebben een grote hoeveelheid mooie spullen waarvan maar 20% is uitgestald achter glas. De hoeveelheid overdondert, waardoor niet alles tot zijn recht komt vind ik. Maar mooi is het wel! Er is een grote collectie Indiaanse voorwerpen, en ook Aziatische voorwerpen zijn volop aanwezig. Het heeft wel iets weg van het Tropenmuseum in Amsterdam, al vind ik de collectie in Amsterdam beter tentoongesteld. Maar het moet gezegd: het gebouw in Vancouver is wel veel interessanter en mooier.

Na ongeveer 2 uurtjes houden we het voor gezien en we besluiten om terug te gaan naar het hotel. We willen vandaag wat meer rust inbouwen dan de andere dagen, omdat onze voeten en benen zo protesteren en we niet alle energie aan het begin van onze vakantie willen verbranden. Eenmaal terug in Downtown Vancouver merken we dat het behoorlijk is opgewarmd. We parkeren de auto weer in de garage naast het hotel en we krijgen een mooi aanbod van de medewerker daar om voor een heel nette prijs de auto te laten staan tot we morgen vertrekken. We mogen de auto dan vanavond een keer tussendoor ophalen om ergens te gaan eten, normaal gesproken mag dat niet en begint het tarief opnieuw te tellen als je weer terug komt. We vinden het systeem van parkeren en tarieven maar vreemd in Vancouver, dan is het in Nederland toch veel transparanter geregeld.

Terwijl Natasja en Peter buiten wachten ga ik me even omkleden en vooral de schoenen wisselen. Door de grote blaar onder mijn voet doet het lopen best veel pijn, en door het regelmatig wisselen van schoenen verandert ook de drukplek en kan ik het iets langer volhouden. Als ik klaar ben ontdek ik dat ik mijn zonnebril heb vergeten in de auto en als ik weer terug ben in het hotel merk ik dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt voor de schoenen. Ik ga dus toch maar weer even wisselen. Ik word er zelf een beetje sjagrijnig van omdat ik Peter en Natasja moet laten wachten, maar gelukkig duurt dat niet lang en weet Peter me al snel weer op te vrolijken.

We lopen de hoek om bij Robson Street op zoek naar een lunchplek. We willen eigenlijk naar Earl’s lopen omdat dat gisteren zo goed is bevallen maar onderweg komen we nog een andere leuke tent tegen met allemaal lekkere dingen op het menu. We strijken daar neer en bestellen wat voorafjes om samen te delen. We kiezen de tonijn tataki, de buffalo wings en de patato skins en Peter eet ook nog een broccoli cheese soup. Het smaakt werkelijk voortreffelijk, maar als we de rekening krijgen slaan we wel steil achterover. Dit grapje met alleen kleine hapjes kost ons maar liefst $65. Oeps! Gelukkig was het wel heel lekker, dat verzacht de pijn enigszins.

Na het eten hebben we weer genoeg energie opgedaan en we gaan de buurt onveilig maken. We willen nog wat shoppen op Robson Street en Granville Street, er liggen genoeg leuke winkeltjes hier. Peter scoort nog wat leuke t-shirts en een mooie trui, en ik ruil hier mijn ketting die ik gisteren kocht en al heel snel stuk ging. Natasja vind heel leuke sandaaltjes, maar helaas zijn die er niet meer in de goede maat.

Aan het einde van de middag zijn we er even klaar mee en gaan we weer terug naar het hotel om even te relaxen. Op straat zien we weer heel veel Canucks kleuren en we ontdekken dat er vanavond weer een wedstrijd is in de strijd om de Stanley Cup. Peter zet de wedstrijd op in het hotel, en ik surf een beetje op internet. Om half 8 hebben we een reservering in het restaurant The Sandbar op Granville Island. Dat restaurant hebben we gekozen voor het mooie uitzicht in combinatie met het menu. Ze serveren er namelijk sushi, waar Natasja en ik weer heel veel zin in hebben, maar ook steaks en heel veel andere gerechten.

We arriveren er mooi op tijd, parkeren op Granville Island op dit tijdstip is een makkie. Helaas krijgen we geen tafel op de patio, waarvoor we wel gevraagd hebben, omdat het vol is, maar komen we terecht in een hoekje vlakbij de keuken. Als de ober vraagt hoe het met ons is, uit ik mijn teleurstelling en die wordt gelijk professioneel opgepakt. Er worden tafels vrijgemaakt op de patio, maar we worden gewaarschuwd dat het er wel heel erg luidruchtig is. We mogen even kijken of we toch liever van tafel veranderen, maar besluiten om toch maar beneden te blijven vanwege het geluid. Omdat de wedstrijd van de Canucks op tv is, zorgt dat voor nog meer rumoer in het restaurant, en bovendien staan de tafels niet bij het raam, zodat het uitzicht nog steeds beperkt is. Jammer, het valt even tegen, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door het heerlijke eten. Natasja en ik delen een aantal rollen sushi, en die smaken echt voortreffelijk. Peter kiest voor een steak en smult er ook van. Een aanrader!

Het is al bijna 9 uur als we de rekening betalen en weer terugrijden naar het hotel. Daar droppen we Peter terwijl ik samen met Natasja nog op pad ga naar Stanley Park voor avondfoto’s van de skyline en Lloyds Bridge. En deze keer is dat geen teleurstelling, dat worden vast prachtige foto’s. We staan op een rijtje met statieven langs de oever van het water als de avond langzaam invalt. Ik ben erg tevreden over mijn pas aangeschafte statief en de statiefkop. Deze heeft een panoramafunctie, waarmee je zonder de hoogte te veranderen mooi om de as kunt draaien. Perfect! Ik ben erg benieuwd hoe de foto’s zijn geworden.





Als we klaar zijn met de panorama’s rijden we een stukje verder naar Prospect Point waar we de brug in al zijn glorie willen schieten. Onderweg naar onze standplaats valt de afstandbediening uit mijn jaszak, en ik verlies de batterijen. Chips! Dat wordt lastig fotograferen zo. Ik ga de zaklamp halen in de auto, want het is daar stikdonker, maar ondanks mijn zoek-kwaliteiten kan ik er één niet terugvinden. Dan maar zonder afstandsbediening fotograferen. Natasja heeft al wat foto’s gemaakt als ik me naast haar opstel, en het lukt me toch nog om wat mooie plaatjes te maken. Als we teruglopen zoeken we nog even verder, en wonder boven wonder ziet Natasja de batterij dan al snel liggen.



We lopen ook nog even naar het uitkijkplateau naast de brug en stellen ons statief daar nog even op. Ook dat uitzicht is zeer de moeite waard! We genieten ervan, en de tijd vliegt voorbij. Hoewel we het eigenlijk niet zo laat wilden maken vandaag, is het toch weer kwart over 11 als we in de auto zitten. Gelukkig zijn we zo terug bij het hotel en parkeren de auto deze keer zonder gedoe om parkeerkaartjes. We zijn moe, maar wel voldaan. De missie is deze keer geslaagd. Het is toch weer 12 uur geworden voordat ik naast Peter in bed kruip, doodmoe val ik al snel als een blok in slaap. Gelukkig mar, want morgen begint de dag ook weer vroeg omdat we een lange reis voor de boeg hebben.