Dag 21: Zwaailichten in Montana

Donderdag 23 juni 2011

Het is 11 uur vanavond als ik aan dit verslag begin te schrijven, we zitten in het EconoLodge Hotel in Calgary en ik moet jullie waarschuwen: dit wordt waarschijnlijk het saaiste verslag van deze vakantie want onze belevenissen waren niet van hoog niveau vandaag. De bezienswaardigheden beperken zich tot een smiley op een boerderij in Canada, wat heuvels in Montana en verder vooral boerderijen en plat prairie-landschap. En oh ja: de zwaailichten van een politie-auto achter ons. Misschien was dat nog wel het grootste avontuur, maar daarover later meer. Ik zal proberen om kort te zijn vandaag, maar jullie weten waarschijnlijk wel al dat dat niet mijn beste eigenschap is.

De wekker liep vanochtend af om half 7. Natasja was al verdwenen in de badkamer, en ik bewoog me eerst even naar beneden voor een paar minuten achter de laptop om wakker te worden. Daarna deed ik in een sneltempo mijn badkamerritueel, ik heb Peter wakker gemaakt en de laatste koffers ingepakt. Ontbijt deed ik net als Peter en Natasja tussen de bedrijven door. Klokslag 8 uur zaten we in de auto. De eerste stop was nog in het dorp, bij het postkantoor. De tweede stop bij het tankstation voor een zak koelbox-ijs en een beker koffie. Ik beet daarna het spits af en vervoerde ons door het bergachtige Montana aan de westkant van Yellowstone –over US 191– naar de snelweg I-90. Onderweg maakte ik nog een snelle pitstop en vlak voordat we de I-15 opdraaiden stopte ik weer bij een parkeerplaats langs de snelweg voor een plaspauze. Natasja nam hier het stuur van me over, ik had er bijna 3 uur op zitten.

Op de I-15 passeerde Natasja een politie-auto op de snelweg die prompt de zwaailichten aanzette en haar dirigeerde naar de vluchtstrook. Ze had te hard gereden volgens de politie-agent. Dat was ook wel zo, maar niet de 10 mijl die hij beweerde. De snelheidslimiet was er 75 mijl per uur, dat overeenkomt met 120 km per uur, en we reden hooguit 10 km te hard, en niet 10 mijl. Maar goed, discussie had geen zin, de agent schreef een boete uit. We denken dat hij het voorzien had op de kentekenplaten van Canada en erop gokte dat we toch niet de strijd zouden aangaan. Ik durf te wedden dat we de boete niet hoefden te betalen als we naar de rechtbank zouden zijn gegaan, dat is in Amerika namelijk altijd een optie, maar dan zouden we tot 30 juni hier moeten blijven. Natasja koos ervoor om de boete gelijk te betalen, dat scheelt een hoop gedoe, en voor het luttele bedrag van $20 waren we ervan af. Geen bedrag om je verder moe voor te maken dus. En een ervaring rijker! Zo hebben we toch nog wat beleefd op deze verder saaie dag. We kregen trouwens ook nog een gratis advies van hem mee: nooit een politie-auto inhalen op de snelweg, dat is geen goed idee. Ik vind het wel een vreemd advies, want dat zou betekenen dat iedere politie-auto in Amerika vooraan in een file zou rijden, nietwaar?

In een iets rustiger tempo reden we verder tot Shelby, een klein dorpje in de prairie van Montana. Hier hebben we heerlijk gegeten bij de Sportsclub. Geen hoogstandje, maar wel heel smakelijk. Peter koos voor een kom soep en een portie uienringen, Natasja ging voor de Turkey Melt, een sandwich, en ik had een zeer lekkere salade met een dressing om je vingers bij af te likken. Tijdens het eten bespraken we de rest van de route. Shelby was namelijk zo’n “point of no return”. We konden ervoor kiezen om hier te overnachten in een motelletje, anders zouden we minimaal verder moeten rijden tot Lethbridge in Canada, dat nog minstens 2 uur verder was. Maar het was pas 3 uur ’s middags en we hadden allemaal het idee dat we nog makkelijk tot Calgary of Banff zouden kunnen rijden. De rit verliep heel voorspoedig! Dat werd dus het plan. De Sportsclub had wifi en we boekten met Priceline een motel in Calgary. Voor de laatste 2 nachten zitten we in het Westin Hotel in downtown Calgary, een lekker luxueus verblijf, maar het uitbreiden van die boeking met een extra nacht vonden we qua prijs iets te gortig. We moesten er $170 voor neertellen, terwijl wij voor de andere 2 nachten slechts $93 hebben betaald. Bij Priceline kostte het hotel zelfs $337, we hebben in elk geval geen slechte deal! Maar de EconoLodge zal vast ook wel goed zijn voor een nachtje. Het ligt in elk geval aan de goede kant van Calgary om zo snel mogelijk op weg te zijn naar Banff National Park, waar we morgen nog een dagje willen spenderen.

Na het eten neemt Peter het stuur van Natasja over, hij brengt ons helemaal tot in Calgary. Heerlijk! Ik heb me beziggehouden met spelletjes doen, lezen en een tukje. En natuurlijk ook af en toe even om me heen kijken, maar het landschap was niet bijster interessant. Na een paar mijl had je dat wel gezien: boerderijen, silo’s en boerderijen tot zover je kon kijken. Saai voor Peter, maar hij heeft het prima volbracht! En we hebben het gehaald tot in Calgary, gemakkelijk zelfs! Om 8 uur 's morgens vertrokken, en om half 8 's avonds gearriveerd, met zo'n 1,5 uur pauze onderweg. Niet slecht dus!

Toen we Calgary naderden, zagen we al een heel grote donkere wolk boven de stad hangen. Het zag eruit als een gigantische dreigende ufo, met een heel aparte donkergrijze kleur. Daaromheen was de lucht stralendblauw, het was een heel apart gezicht. Hoe verder we de stad inreden, hoe meer dreigend de lucht eruit zag. Het woei ook enorm hard, om ons heen zwiepten de bomen heel hard heen en weer. Op een gegeven moment reden we rechtstreeks de wolk in, en toen werd was duidelijk waarin we terecht gekomen waren: een zandstorm. Heel apart, een zandstorm midden in de stad. Deze donkere lucht vervoer dus geen water, maar zand. Zoiets verwacht je toch niet in een grote stad? Op de prairie tussen de grens en Calgary was van geen storm iets te merken, en juist op het vlakke platteland verwacht je zoiets eerder. Het was een hele klus om overeind te blijven bij het uitstappen uit de auto, en ook de deuren wilden met moeite open blijven. Ik vond het heel bijzonder.

Gelukkig zagen de kamers in het EconoLodge een heel stuk beter uit dan de buitenkant van het hotel doet vermoeden. Voor een nacht is dit prima! Jammer genoeg moesten we de koffers naar de 3e etage slepen, want op de lift durfden we niet meer te vertrouwen. Hij was ’s middags al stuk geweest en heeft toen enkele uren niet gewerkt. Sinds 2 uur was hij gerepareerd, maar hij was langzamer volgens de baliemedewerker. Wat heet langzaam? Na 10 minuten was hij nog steeds niet beneden. Hoe lang duurt de trip dan wel niet naar de 3e –en hoogste- verdieping? Die gok durfden we niet te nemen. Ach, zo hebben we naast wat zitvlees vandaag ook nog wat spieren gekweekt, nietwaar? Althans, Natasja en Peter, want die hebben het meeste sleepwerk voor hun rekening genomen. En waarschijnlijk is het de laatste keer dat we moeten slepen, want morgen kunnen we ons lekker laten verwennen in het Westin en de koffers laten bezorgen door de Bellman.

Nadat we zijn bijgekomen op de kamer, even de mail hebben gecheckt op internet gaan we gelijk weer op pad. We willen sushi vandaag! Ik zoek wat adressen op en dan stappen we weer snel in de auto, want de sushitentjes die ik heb gevonden sluiten al om half 10. Heel vroeg! Waarschijnlijk gaan cowboys altijd vroeg naar bed. Als we buiten komen, merken we van een zandstorm helemaal niets meer. De wind is gaan liggen, de dreigende ufo-wolk is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor doodgewone witte stapelwolken en daartussen een strakblauwe lucht. Toch wel apart! Die zandstorm was blijkbaar een heel snel overwaaiende gebeurtenis. Voor het eten komen we terecht bij Globe Fish, en daar smullen we weer heerlijk! Ik zou willen dat we in Nederland zulke lekkere sushi konden eten. De vis is in NL ook wel heel goed, maar de combinaties in verschillende rollen zijn in Amerika en Canada veel uitgebreider dan bij ons. We nemen het er nog maar eens goed van!

En ja, nu is het dus al 11 uur geweest, en we houden de pin erin. Lekker slapen en morgen gezond weer op. Dat kan ik nu tenminste weer zeggen!