Dag 11: Seattle Center en Museum of Glass in Tacoma

Maandag 13 juni 2011

Allereerst wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de reacties, ook voor diegenen die niet doorkomen. Ik begrijp uit jullie reacties dat het niet gemakkelijk is om een reactie te plaatsen, daar snap ik helemaal niets van. Ik heb de beveiliging verwijderd, en nog begrijp ik dat jullie soms een reactie 3 keer moeten typen, en van sommigen begrijp ik dat het helemaal niet lukt. Wat vervelend! Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is, ik zou het zelf ook opgeven. Jammer vind ik het ook, want ik ben dol op het lezen van reacties op de blog. Hoe meer, hoe leuker dus! Ik weet echter niet hoe ik dit probleem moet oplossen. Als iemand een goede tip heeft houd ik me aanbevolen!

We zijn inmiddels aangekomen in Woodburn, Oregon, een klein plaatsje even ten zuiden van Portland en we hebben weer een heerlijke dag achter de rug. De dag begon regenachtig vandaag. Toen ik wakker werd om half 8 zag het nog heel donker in de slaapkamer, het daglicht was verdwenen achter dikke grijze wolken en de regen kwam met bakken naar beneden. Niet onverwachts eigenlijk, want dit weer was wel voorspeld. Natasja en Peter zijn nog in diepe rust, en dat is ook niet gek na die late avond gisteren. Ik kruip dus nog even achter de computer en daarna ga ik alvast wat dingen opruimen en verzamelen. Om 9 uur komen mijn reisgenoten ook weer in het land der levenden, we gaan ons klaar maken voor vertrek uit Seattle. Douchen behoort niet echt tot de mogelijkheden vandaag, we hebben nog steeds geen warm water, dus we zijn snel aangekleed.

Daarna pakken we onze koffers in en verzamelen we alle rommel van de afgelopen dagen. Het is nog een hele klus om alles weer netjes in de auto te krijgen, een mens kan veel rommel maken in een paar dagen tijd. Maar netjes op tijd –we moeten uiterlijk om 11 uur het appartement verlaten-– hebben we alles in de auto geladen en rijd Peter hem de garage uit. Natasja en ik deponeren de sleutels in het appartement en we besteden nog even een telefoontje aan het kantoor van Sea to Sky Rentals voor onze klachten omdat we gisteren niemand van de servicedesk aan de lijn kregen. We krijgen duizendmaal excuses en we horen dat de servicedesk gisteren onbereikbaar is geweest door technische problemen. Ze bieden ons aan om 1 nacht te crediteren, maar een eerste aanbod moet je nooit accepteren. Ik vraag om 2 nachten vergoeding, we hebben ons immers ook 2 nachten niet kunnen douchen en we hebben 1 dag problemen gehad met de electriciteit, en dat wordt geaccepteerd. We krijgen dus iets meer dan $600 terug voor onze problemen, dat is wel een mooie pleister op de wonde. Stinken doen we gelukkig nog niet, maar we kijken wel uit naar een lekkere douche vanavond.

Eigenlijk stond Mount Rainier vandaag op het programma, maar die plannen hebben we gisteren al laten varen. Vanwege het slecht weer is dat geen goed idee, we hebben in plaats daarvan lekker uitgeslapen vandaag. Het weer lijkt echter wel op te klaren. Als we vertrekken is het inmiddels droog geworden. Er is nog veel wind en bewolking, maar tussen de wolken is de lucht mooi blauw. Dit lijkt me een mooie gelegenheid voor de Space Needle. Met harde wind is er geen smog boven de stad, en het zicht is dan meestal heel goed. Bovendien is het leuk om nog even te doen voordat we vertrekken. We zijn er in een zucht, en parkeren de auto op de naastgelegen parkeerplaats. We lopen even rond op het terrein van Seattle Center met de mooie International Fountain waar veel kinderen spelen, en Natasja en ik kopen daarna kaartjes voor het Observatie platform van de Needle. Er staat een behoorlijke rij voor de lift inmiddels, maar in een kwartiertje zijn we toch in de lift. Omdat Peter beneden op ons wacht, maken we er niet een heel lang rondje van, maar natuurlijk maken we wel foto’s. Het uitzicht is inderdaad fantastisch, en de wolken maken het geheel heel dramatisch. Alsof we dit moment zo hadden besteld, leuk dat alles toch nog op z’n plaats valt op deze manier. We genieten in elk geval enorm van het prachtige uitzicht! We kunnen goed zien dat Mount Rainier nog een deel in de wolken ligt, het was dus een goede keuze om die over te slaan vandaag.





Eenmaal beneden lopen we via het EMP naar de auto, en ook dit gebouw is enorm fotogeniek met alle prachtige ronde vormen en kleuren. Of het ook overkomt op de foto’s weet ik niet, maar het was in elk geval leuk om het te proberen. Daarna voegen we ons weer bij Peter in de auto en we rijden de stad uit. Onze volgende bestemming is het Museum of Glass in Tacoma. Dat museum staat al heel lang op mijn verlanglijstje, en ik vind het erg leuk dat ik nu de kans krijg om het te zien. Het is 40 minuten rijden en om half 2 komen we aan. Buiten zijn al een aantal mooie glaswerken te zien, maar in de gallery binnen kijken we helemaal onze ogen uit. In de grote zaal is een compleet bos van glas gemaakt en daarvan zijn we enorm onder de indruk. Helaas mag je geen foto’s maken. Wat we ook erg leuk vinden zijn de ontwerpen van kinderen. Kinderen hebben tekeningen gemaakt, en de afbeeldingen zijn door glaskunstenaars nagemaakt. Zo knap! En sommigen zijn heel geestig en erg leuk. De fantasie van kinderen komt goed tot zijn recht met al die kleuren glas. Er zijn er een heel aantal die ik zonder schromen zou neerzetten in mijn huis, zo vrolijk en gezellig! Maar ook enkele sculpturen van kunstenaars zijn bijzonder en heel knap gemaakt, ik vind het prachtig!

In de werkplaats is een live demonstratie gaande van glasbewerking, maar daar zijn we heel snel uitgekeken. Het is de meest saaie presentatie ooit, zowel van de kunstenaar als van de presentator, we vallen bijna in slaap. Bovendien vinden we het glaswerk dat hij maakt helemaal niet mooi. Jammer, maar dit had echt wel leuker gekund. We hebben ooit een demonstratie van glasblazers gezien in het pretpark Dollywood, en dat was vele malen mooier! We maken ons uit de voeten en nemen nog een kijkje in de winkel. Ook daar zien we weer prachtige kunstwerken, maar allemaal veel te groot en vooral ook veel te duur om mee te nemen. Alleen voor Anne Lotte kopen we een cadeautje waarvan we hopen dat ze het heel mooi vind.



Buiten het museum is ook nog een “Bridge of Glass” die vanuit het museum over de snelweg loopt, en ook daar kijken we onze ogen uit. De grote en kleurrijke sculpturen die zijn verwerkt in plafond en wand zijn heel bijzonder. Het plafond doet me denken aan het plafond in het Bellagio Hotel in Las Vegas. Het museum is echt een aanrader, ik vond het prachtig, maar ik vond de verhouding tussen entree en expositie wel een beetje uit het lood. We betaalden $12 per persoon en dat vind ik toch wel heel veel voor zo’n klein museum. Maar we hebben wel genoten, en dat is het belangrijkste.



Terug in de auto zijn we allemaal hongerig geworden. We besluiten om onze route naar het zuiden te vervolgen, we slapen vanavond in de Best Western in Woodburn, en onderweg langs de snelweg iets te eten. Met de Tom Tom vinden we een Applebee’s in de buurt van Olympia, en dat lijkt ons een goede stop. We zijn gek op Applebee’s, dat mag wel duidelijk zijn inmiddels. Het is zo jammer dat de restaurants in Nederland zijn verdwenen! Omdat het inmiddels al 3 uur is kiezen we allemaal een volledige maaltijd uit, anders komen we met de avondmaaltijd in de problemen. Peter gaat voor zijn klassieker van uiensoep en ribjes, Natasje en ik delen samen een aantal favoriete voorgerechten die vanwege happy hour de helft van de prijs zijn. Buffalo chicken tenders, patato skins, mozzarella sticks en uienringen combineren we met een portie frietjes, en alles gaat er goed in.

Na het eten gaan we verder op pad, het is nog een flink eind rijden naar ons hotel in Woodburn. Maar voordat we daar aankomen gaan we eerst nog even shoppen in Tigard, een voorstad van Portland. Hier ligt een outdoor mall, Bridgeport Village, en daar lopen we zo’n 2 uurtjes rond. Ik koop er een leuke spijkerbroek bij Coldwater Creek, en daar ben ik erg blij mee. Mijn oude spijkerbroeken zijn veel te groot geworden, en ik mis dat toch wel. We wandelen ook naar binnen bij de Apple store en horen dat er nog iPads op voorraad zijn hier. Goedkoper dan hier kun je ze nergens krijgen, in Oregon betaal je namelijk geen salestax. Peter en Natasja moeten er allebei hard over nadenken, maar na een rondje lopen komen ze tot de conclusie dat het niet nodig is.

Het is bijna 9 uur als we weer in de auto stappen en naar het hotel rijden, de Best Western in Woodburn. Dit hotel hebben we geboekt met Hotwire en ze hebben 2 handicap rooms voor ons met een Queen size bed. Ze hebben nog wel king size beds beschikbaar, maar we moeten dan $25 betalen voor het veranderen van de reservering, terwijl de kamers bij hen allemaal hetzelfde kosten. Vreemd. Ik protesteer en zeg dat ik niet wil bijbetalen, dat ze me dan beter de handicap room kan geven. Dat doet ze uiteindelijk ook en beloofd ons om het te regelen. Als we zijn gesetteld in de kamer krijgen we een telefoontje dat we even naar de balie moeten komen. Daar vertelt ze dat we toch dat bedrag moeten betalen. Ik word boos en zeg haar dat dat nergens op slaat. Ik had al verteld dat ik niet wil bijbetalen. We moeten dan alsnog verkassen naar de andere kamer. Dat slaat natuurlijk nergens op, want nu moet ze niet 2 maar 4 kamers schoonmaken, dat zou onlogisch zijn. Ik vraag naar de manager, maar die is off duty. Even later belt ze haar manager toch op en die vertelt daar dat ze in het computersysteem gewoon iets moet aanpassen en we kunnen alsnog gewoon zonder bijbetaling in onze kamers blijven. Gelukkig maar, want we zijn moe en hebben helemaal geen zin om nog te verkassen. We stonden bijna al klaar om onder de broodnodige douche te springen die we al 2 dagen ontbeerden.

Terug op de kamer surf ik nog wat op internet, werk aan mijn verslag maar als mijn ogen dichtvallen klap ik de laptop dicht. Welterusten en tot morgen!