Dag 12: Outlet shopping en Painted Hills

Dinsdag 14 juni 2011

Vandaag gaan we beginnen aan de “grote oversteek”door Oregon en Idaho naar Wyoming, met 2 lange rijdagen voor de boeg. Onderweg hebben we ook wat bezienswaardigheden ingepland zodat het niet saai zal worden, maar het reizen van A naar B is het belangrijkste doel. Vandaag eindigen we in Prairie City in Oregon, waar we een historisch hotel hebben geboekt. Ondanks de afstand spreken we af om toch ’s ochtends eerst nog naar de Outlet in Woodburn te gaan, dat is er gisteren niet meer van gekomen en we willen toch nog even profiteren van het feit dat je in Oregon geen salestax betaalt. Het is een mooie outlet, we waren er al eerder en zijn toen ook heel goed geslaagd. We willen er gelijk bij opening zijn om 10 uur en willen er maximaal tot 12 uur blijven. Mijn wekker is ingesteld op 8 uur, maar net zoals andere dagen ben ik veel vroeger wakker.

Als ik wakker word merk ik gelijk dat ik snipverkouden ben geworden. Ik voel me niet lekker, mijn hoofd zit vol en mijn neus zit dicht, en ik heb keelpijn. Bah! Laten we hopen dat het gewoon een of ander allergietje is, maar ik ben bang dat ik toch een virus te pakken heb. Ik kruip nog even achter de laptop om te schrijven aan mijn verslag, daarna ga ik me douchen en aankleden. De warmte van het water doet me goed. Ook Peter wordt wakker even voor 9 uur en maakt zich klaar voor de dag. Van Gertrude hebben we een heel mooi berichtje gekregen waar we even stil van zijn. Het is in Nederland 9 uur later en de begrafenis van Joost hebben ze daar vandaag achter de rug. Het was een heel mooie dienst schreef ze, Anne Lotte heeft gezongen. Als we dat lezen zijn we erg onder de indruk. Voor een meisje van 10 vinden we dat toch wel een heel stoere actie. Goed gedaan Lot! We dachten eerst dat de begrafenis afgelopen zaterdag zou zijn, maar dat hadden we verkeerd begrepen hoorden we later. Zaterdag was de condoleance, en vandaag dus de begrafenis. Als Peter later nog even telefonisch contact heeft, hoort hij dat de dienst is opgenomen op camera, zodat wij hem later ook nog kunnen kijken als we dat willen. Dat vind ik toch wel heel fijn. In gedachten en in ons hart zijn we er wel bij, maar dat is toch anders. Het voelt een beetje gek dat we geen afscheid hebben kunnen nemen op de gebruikelijke manier.

Het ontbijt is inbegrepen en wordt geserveerd tot half 10 en even voor half 10, net voor de deuren sluiten, schuiven we aan. Het is een standaard Amerikaans buffetje zoals je dat in de meeste goedkope hotels vind, en ik besluit om dit over te slaan en een proteïneshake te nemen. Natasja en Peter eten ieder twee broodjes. Na het eten checken we uit en laden de koffers weer terug in de auto. De outlet ligt aan de andere kant van de snelweg en is nog geen 2 minuten rijden, we zijn er in een zucht. Ondanks dat het net geopend is, is er toch al genoeg volk aanwezig.

Het is een heerlijke outlet, met veel fijne winkels. We slagen er allemaal weer heel goed vandaag. Peter koopt maar liefst 3 spijkerbroeken bij Levi’s, samen met een leuk hemd en een riem. Natasja scoort bij Levi’s ook wat bloesjes en daarnaast nog een leuke tanktop bij Christine Alexander. Deze laatste winkel verkoopt kleding met allerlei glimmers en schijners erop, heerlijk bling bling. Ik vind er een heel leuke lange blazer waar ik erg blij mee ben, hij staat super op een leuke spijkerbroek. Bij Catherine’s slaag ik verder nog voor een leuk shirt en een tuniek, en bij Lane Bryant scoor ik een nieuwe broek en een prachtig sjaaltje in mijn favoriete kleur koraal. Om 12 uur zijn we nog niet klaar, we willen nog een paar winkels bezoeken, maar gooien het tempo wel iets omhoog. Het is eindelijk kwart voor 1 als we wegrijden. Eigenlijk hadden we wat eten willen meenemen voor onderweg, maar we vinden niet echt iets dat ons aanspreekt, hopelijk komen we onderweg iets tegen.

Voor de eerste etappe van onze oversteek vandaag kruip ik achter het stuur. Peter slaapt al snel en Natasja leest wat op de achterbank. Na 2 uurtjes rijden door het groene bergachtige landschap wissel ik het stuur met Natasja, we bevinden ons dan hoog in de bergen en zien om ons heen nog veel sneeuw. Koud is het niet echt met 17 graden, in het dal was het zelfs 21 graden. Kort daarna komen we door Sisters. Hier vinden we een supermarkt met een bakkerij en een deli, en daar besluiten we iets te eten. Natasja en ik kiezen voor een bakje Low Mein noodles, die we opwarmen in de magnetron daar, Peter kiest een gegrilde kip waar we samen iets van peuzelen. Het smaakt allemaal heel lekker, vooral de kip is heerlijk mals. Na een half uurtje vervolgen we onze reis, het is dan nog ongeveer een half uurtje rijden naar Smith Rock State Park. Het kost wat moeite om het park te vinden, Tom Tom wil ons steeds over ranches en weilanden laten rijden en we zien nergens bordjes. Uiteindelijk vinden we het natuurlijk toch en we rijden naar het eerste uitkijkpunt. Daar zien we dat de rots half in de schaduw ligt, en we hebben allemaal geen zin in de wandeling naar beneden. Ik ben erg kortademig door mijn verkoudheid die toch lijkt door te zetten, en wil mijn energie graag sparen voor een korte wandeling bij de Painted Hills. Het valt ons tegen, we hadden er meer van verwacht. Het is wel een mooi uitzicht, maar niet spectaculair. We besluiten om dan ook meteen door te rijden naar de Painted Hills. Dat is vanaf hier nog anderhalf uur rijden.

Natasja chauffeurt ons verder, en ik kruip op de achterbank. Onderweg gaat het gesprek onder andere over de begrafenis van vandaag. We merken dat af en toe de emoties toch wel opspelen, en zo’n gebeurtenis blijft gewoon in je gedachten. Ergens hadden we er toch heel graag bij willen zijn. Ik vind het zelf toch wel belangrijk om afscheid te kunnen nemen van iemand, en een begrafenis is een ritueel dat dat mogelijk maakt, onder andere. We zijn echt blij dat we het nog kunnen kijken op een later moment, maar gemakkelijk zal dat niet zijn. We leven mee met Gertrude en Anne Lotte, die heel sterk zijn geweest vandaag lazen we in het eerdere sms-je. En wat is Lot toch een stoer super wijffie, niet alleen heeft ze gezongen in de kerk, ze heeft ook de kist van haar vader beschilderd. Een prachtig gebaar vinden we, en heel bijzonder dat ze dat kan en durft. Mooi dat ze gewoon naar zichzelf luistert! Lot, als je dit leest: we zijn super trots op je!

Nadat we gestopt zijn voor een lekker ijsje van Dairy Queen, duurt het niet lang voordat mijn ogen weer dichtvallen en ik val in een diepe slaap. Als we in Mitchell zijn schrik ik wakker doordat Natasja iets vraagt. We zijn onderweg naar de Painted Hills, en Natasja heeft wel een bord gezien maar geen afslag. Ik zie op de kaart dat we iets te ver zijn gereden en we keren om. We vinden de goede afslag al snel en dan zijn we in no time in een bijzonder gebied. Zo tussen de groene heuvels liggen de bizar gekleurde Painted Hills er prachtig bij, wat een apart gebied. Het is inmiddels al half 7 geweest als we er aankomen en de laagstaande zon maakt de kleuren nog iets dieper. We parkeren de auto en beginnen aan de wandeling langs Carroll Rim, die is 1,5 mijl lang en we klimmen behoorlijk omhoog. Het is behoorlijk warm hier met 24 graden, maar de wind is wel stevig en doet het iets kouder aanvoelen. Eigenlijk is de wandeling net iets teveel voor mij nu, maar ik neem er gewoon de tijd voor en geniet intussen van het uitzicht. Als we boven op de berg de bocht omgaan kijken we recht tegen de zon in, en daardoor kunnen we nauwelijks iets zien van het uitzicht. We vermoeden dat het weinig zin heeft om verder te lopen en besluiten om te keren. Peter is onderweg al eerder neergestreken op een bankje, die is verstandiger omgesprongen met zijn energie vandaag.



Terug bij de auto neemt Peter het stuur over en we rijden nog een stukje verder naar het volgende uitzichtpunt, maar het uitzicht is daar minder spectaculair. We besluiten de route naar ons hotel te vervolgen. Onderweg staat nog een stop gepland om een foto te maken van Picture Gorge, maar onze navigatoren missen die. We rijden door een prachtig landschap van bergen en heuvels met veel landerijen om ons heen. Wie zien de maan in al zijn glorie, een prachtig gezicht. Ik amuseer me op de achterbank met een spelletje op de iPad. Wat ik vanochtend hoopte dat een allergie van voorbijgaande aard was, blijkt toch een fikse verkoudheid te zijn. Als dat maar goed gaat. Gewoon verkouden ben ik namelijk zelden, meestal mondt dat uit in een infectie waarvoor ik antibiotica nodig heb, en die heb ik deze reis niet meegenomen omdat ik al zo lang niet meer ziek geweest ben. Blijkbaar heb ik toch ergens iets opgepikt, ik voel me hondsberoerd en doodmoe. Morgen maar even langs een drugstore voor een lading vitamine C en wat andere noodhulpjes. Misschien is het toch de nachtrust die me opbreekt, ik slaap de hele vakantie al slecht en veel te kort, en dat doet mijn weerstand natuurlijk weinig goeds.

Het is al ruim half 10 als we aankomen in het hotel. We checken in en ploffen onze koffers op de kamer. Voor eten hebben we geen puf meer, maar honger hebben we ook niet echt. Ik werk nog even aan het reisverslag en dan gaat het licht uit. Morgen hebben we weer een heel lange rijdag voor de boeg en bovendien gaat de klok dan ook nog een uur vooruit omdat we een tijdgrens passeren. Welterusten!