Dag 14: Ziekenhuisperikelen in Jackson

Donderdag 16 juni 2011

Het is inmiddels alweer 11 uur ’s avonds geweest, en ik zit net in mijn pyjama lekker op bed met de laptop in onze motelkamer van de Buckrail Lodge in Jackson, Wyoming. De avond is iets anders gelopen dan we hadden verwacht. Zo had ik vanavond mijn eigen versie van McDreamy, meer dan één zelfs, maar daarover later meer.

De ochtend begon vandaag heel laat. Hoewel ik vannacht vaak wakker was, een aantal keren door de telefoon van Peter, en flink heb gedraaid, heb ik toch nog tot 9 uur in bed gelegen. We hadden afgesproken vandaag een luie dag te maken en lekker uit te slapen, dat hadden we nodig. Peter heeft het helemaal bont gemaakt, die heeft liggen ronken tot 10 uur. En Natasja sms-te later dat ze ook tot na 9 uur heeft geslapen. Het ontbijt in het hotel is dus aan onze neus voorbij gegaan, maar daar zullen we vast niet veel aan hebben gemist.

Ik werd erg beroerd wakker vandaag, de verkoudheid zet door en wordt steeds erger. Ik ben heel kortademig en kan niet eens praten zonder buiten adem te raken. Dit gaat beslist niet de goede kant op. Ik zie lijkbleek en heb ook koorts. Ik vermoed dat ik ook een ontsteking heb aan mijn bijholten, mijn oren doen ook flink pijn. Ik wil het nog even aankijken, maar als het niet beter wordt vandaag zoek ik een dokter op in Jackson. Dat is namelijk onze bestemming van vandaag.

Peter en Natasja ontzien me, ik hoef niet te slepen met koffers en weinig inspanningen te doen. En net als gisteren hoef ik ook vandaag niet te rijden, dat nemen zij voor hun rekening. De rit zal zo’n 4 uurtjes bedragen en er staat behalve 2 stops op de route niets op de planning. Als we uitchecken is het al kwart voor 12, en voordat we op pad gaan, rijden we eerst nog even terug naar Twin Falls. Daar nemen we opnieuw een foto van de Snake River vallei aan de andere kant van de brug, nu hebben we daar geen last van de zon en wordt de foto een stuk mooier. Dat uitzicht is echt prachtig! Daarna steken we de weg over en gaan laat ontbijten bij iHop. We zijn er al jaren niet meer geweest, maar nu lijkt het een goede keuze aangezien je daar de hele dag kan ontbijten, en op dit tijdstip lukt dat niet overal. Natasja en ik kiezen allebei voor een gezonde keuze, een omelet met groente. Peter kiest voor een uitgebreide Amerikaanse versie van pancakes, eieren, bacon, hashbrowns en french toast. De hashbrowns eet ik op bij de omelet, die vind ik namelijk heerlijk. De toast delen Peter en Natasja, en ze laten het zich ook goed smaken. Het smaakt allemaal heerlijk!

De volgende stop is bij het postkantoor, daar kopen we postzegels, en dan kunnen we aan de rit beginnen. Via de snelweg rijden we naar Idaho Falls, waar we midden in het stadje stoppen bij de Idaho Falls of the Snake River. Alweer een waterval dus. Niet heel spectaculair, maar toch een leuk plaatje. Daarna rijden we verder in de richting van de Teton Range, en vlak voordat we beginnen aan de oversteek door de bergen gaan we nog even op zoek naar een andere waterval, de Fall Creek Falls in de buurt van Swan Valley. De routebeschrijving is niet echt supergoed, het duurt dan ook even voordat we hem vinden. Uiteindelijk zie je deze ook pas liggen als je hem tegemoet rijdt, geen wonder dus dat we er eerst aan voorbij reden. Mooi is hij wel! Vooral de ligging in de Snake River Valley is prachtig! Het is niet gemakkelijk een foto te maken, maar we vinden toch een mooi pad om er te komen met droge voeten.



De rit door de bergen is niet zo spectaculair als we dachten. Het zou een scenic route moeten zijn, maar we zijn niet echt onder de indruk. We klimmen wel behoorlijk, en het wordt ook steeds kouder. Op zich niet zo gek in de bergen, maar als we aankomen in Jackson is het nog steeds heel erg koud: 7 graden celsius. Brrrrrrr……. De weersvoorspellingen kloppen deze vakantie echt van geen kant, want voor Jackson werd vandaag maar liefst 18 graden verwacht. Ammehoela zeg! Dit is freezing! Als we zijn ingecheckt in het hotel kleden we ons gelijk warmer aan. De eigenaresse van het hotel klopt even later met het telefoonnummer van een Urgent Care in Jackson, daarom had ik gevraagd. Daar kunnen we echter pas terecht morgenochtend vanaf 9 uur. Natasja en Peter vinden allebei dat ik niet zo lang moet wachten en we beslissen om vanavond nog naar de Emergency Care te rijden van het ziekenhuis. Dat ligt om de hoek, we zijn er dus zo.

Ook hier moeten we inchecken en ik krijg een hele berg formulieren om in te vullen. Lang duurt het niet, ik wordt al binnen een minuut gehaald door een verpleger. Een hippe en heel knappe verpleger ook trouwens, een echte McDreamy. Leuk toch, heb ik tenminste nog iets om naar te kijken ;-) Ik moet me eerst hullen in zo´n ziekenhuisjas, standaard procedure blijkbaar in een Amerikaans ziekenhuis, en daarna worden allerlei lichamelijke functies gemeten. Mijn bloeddruk blijkt heel hoog, een teken dat ik veel moeite moet doen om het zuurstof rond te pompen. Gelukkig piepen mijn longen nog niet, maar heel best gaat het inderdaad niet, dat is wel duidelijk. Na de verpleger komt de dokter en hij besluit dat ik ter plekke maar een inhaler moet krijgen om de acute problemen op te lossen. Daar is echter weer een ander dokter voor nodig, een zogenaamde respiratory therapist , een specialist die mensen behandelt met ademhalingsproblemen. Ook niet bepaald een onknappe vent, zeg! Hij legt de inhaler aan en daar moet ik zo’n 10 minuten door ademen. Na een paar minuten komen er een aantal flinke hoestbuien los, dat is een goed teken dat mijn bronchiën zich weer uitzetten. Het lijkt op een flinke astma-aanval die ik had, in combinatie met een ontsteking in de bijholten. Daardoor zit alles dicht, maar gelukkig zijn mijn luchtwegen en mijn longen nog schoon en niet geïnfecteerd. Ik heb veel ervaring met deze problemen als ervaren asthmaticus, ik weet dus wel dat ik er vroeg bij moet zijn om te voorkomen dat het van kwaad tot erger wordt en ik alsnog een longontsteking oploop. Dat is namelijk een heel zwakke plek. Toch had ik eerder kunnen weten dat dit eraan zat te komen weet ik nu achteraf, want al in Olympic National Park had ik last van duizeligheid en plotselinge eczeem, allebei tekenen dat mijn asthma niet onder controle is. Het zullen de spanningen wel zijn geweest in combinatie met te weinig slaap en de hoogteverschillen.

De inhaler doet gelukkig zijn werk goed, en de boel loopt weer een heel stuk gesmeerder. Fijn! De dokter geeft me daarnaast nog een recept mee voor antibiotica, voor de bijholten, en ook nog een inhaler met ventolin voor de komende dagen om mijn astma onder controle te houden. Verder adviseert hij me een neusspray te kopen om de boel wat los te maken. De inhaler krijg ik gelijk mee, met daarbij een heel apart apparaatje dat ervoor moet zorgen dat de werkzame stoffen zo diep mogelijk in mijn longen kunnen komen. Ik heb het nog nooit gezien, maar het werkt wel fijn. Een heel apparaat om mee te nemen in mijn tas, maar who cares?! Daarna mag ik tekenen voor mijn ontslag en ik mag we weer aankleden en naar huis. Het is een fijn ziekenhuis hier, de doktoren zijn erg aardig en leggen heel veel uit, ze luisteren heel goed naar me en nemen me uiterst serieus als blijkt dat ik veel weet over mijn eigen probleem.

Ik lever de formulieren weer in bij de balie en we willen er vandoor gaan. Maar dat gaat toch niet zo maar, bij de balie krijg ik het verzoek om te bellen met mijn ziektekostenverzekering. Ze willen graag weten of ze een adres hebben in Amerika zodat ze daar de rekening naartoe kunnen sturen. Maar de alarmcentrale die Peter moet bellen werkt niet echt mee. Ze vragen hem het hemd van het lijf en de medewerkster is echt enorm eigenwijs. Na zo’n 10 minuten geeft Peter de telefoon over aan de mevrouw van de balie in het ziekenhuis, maar die krijgt haar ook niets aan het verstand gebracht. Uiteindelijk spreken we af dat de rekening gewoon naar ons thuis gestuurd zal worden, en dat we zelf moeten zorgdragen voor declaratie bij de ziektekostenverzekering. Wat een gedoe zeg! Maar de service van het ziekenhuis is wel heel goed, dat moet echt gezegd worden!

En toen hadden we honger. Het was al bijna 9 uur ’s avonds, zo’n bezoekje aan het ziekenhuis duurt echt een eeuwigheid, maar ik was er wel mee geholpen. Eindelijk kon ik weer wat ademhalen, fijn zeg! Ik voelde me gelijk een stuk beter. Toch wel fijn dat ik vanavond nog ben gegaan, dankzij Natasja en Peter.

Op zoek naar een restaurant dus. In mijn roadmap had ik verschillende opties, één daarvan is The Bird, het #1 restaurant in Jackson volgens Tripadvisor. Ze schijnen er lekkere burgers te serveren. Maar helaas, Tommie kende het adres niet en op de landkaart van Jackson konden we het ook niet ontdekken. Een van de andere opties was sushi, ook niet verkeerd! Nu is Wyoming niet echt The Place om sushi te eten, er is geen oceaan in de buurt, maar sushi is wel lekker licht en ligt zo laat niet zwaar op de maag. Dat is een voordeel. Sushi it is! En we hebben gesmuld, het was echt heerlijk. Een goede keuze dus! En ja, zo vliegt een avond dus ook voorbij, maar dan op een heel andere manier dan we ons hadden voorgenomen. En nu lekker de oogjes dicht, en proberen om wat energie bij te tanken. Welterusten!