Dag 5: Reis naar Olympic National Park

Dinsdag 7 juni 2011

Vandaag hebben we een lange dag voor de boeg en we hebben gisteren afgesproken om 8 uur te vertrekken. De wekker wordt gezet, maar uitgerekend vandaag slaap ik daar doorheen. Om half 7 schrik ik wakker, spring snel onder de douche en pak onze koffers in. Dat is er gisteren niet meer van gekomen natuurlijk. Gelukkig kan ik tegenwoordig een heel snel ochtendritueel houden, als Natasja voor de deur staat om kwart over 7 met het ontbijt van de supermarkt ben ik bijna klaar met alles. We eten snel iets, we verzamelen de laatste dingetjes en gaan dan de auto inladen. Natasja heeft de auto al opgehaald in de garage, die staat al op ons te wachten bij de voordeur. We moeten even puzzelen met de koffers en de indeling, maar dat hebben we snel gevonden. Niet dat we te weinig ruimte hebben, integendeel zelfs, de kofferruimte is zo groot dat we even logisch moeten nadenken welke spullen we onder handbereik nodig hebben en welke achterdoor kunnen worden geschoven. We checken uit, Natasja haalt nog even koffie en thee voor onderweg en dan gaan we op pad, het is dan precies 8 uur op de klok. Timing!

Op de snelweg is het druk, we zitten natuurlijk weer midden in de ochtendspits. Op de snelweg staat een lange file in tegenovergestelde richting, maar even later belanden we er zelf ook in. We moeten door een tunnel, en vanwege de spits hebben ze in onze rijrichting één baan afgesloten en opengesteld voor de tegenovergestelde rijrichting. Raar is dat wel, om in dezelfde tunnelbuis op de snelweg tegemoetkomend verkeer te hebben. Gevaarlijk zelfs, we kunnen ons niet voorstellen dat zoiets in Nederland ook mogelijk is. Al met al hebben we zo’n half uur vertraging, maar daarna kunnen we prima doorrijden.

Ook bij de grensovergang kunnen we vlot door. In onze rij staat maar 1 auto te wachten, daarna worden wij gesommeerd door de norse beambte om ons binnen te melden. Er wordt een baan voor ons vrijgemaakt door een andere beambte die ons de weg wijst en een papiertje meegeeft dat we moeten afgeven aan de balie.



Eenmaal binnen moeten we aansluiten in de wachtrij. De balies zijn allemaal onbemand, en we zien een stukje verderop iedereen met elkaar in overleg. Een ochtendvergadering blijkbaar…. Natuurlijk wachten we allemaal geduldig, wat kun je anders? Tijdens het wachten schrik ik me een hoedje als ik bij Natasja in het paspoort nog de groene visa waiver ontdek van onze reis vorig jaar. Die hebben ze blijkbaar bij haar niet ingenomen, en zij was niet op de hoogte dat dat nodig was. Als dat maar geen problemen oplevert. Ik zie gelijk visioenen voor me dat ze geboeid wordt afgevoerd, ik heb blijkbaar een levendige fantasie.

Het duurt zeker zo’n 20 minuten voordat de balies langzaam bemand worden. Eerst gaan er 2 balies open, later worden er nog een aantal bijgeschakeld. Na nog een kwartiertje wachten zijn we aan de beurt. We moeten onze paspoorten afgeven en we moeten allemaal een visa waiver formulier invullen. Daarna worden er wat standaard vragen gesteld over onze reis, we moeten $6 per persoon betalen en dan krijgen we groen licht om weer te vertrekken. De beambte heeft geen enkele opmerking gemaakt over de visa waiver van vorig jaar in Natasja’s paspoort. Hij heeft het simpel verwijderd en in het ronde archief gegooid. Pfffff…..opluchting.

Omdat we geen groenten, fruit en melkproducten mogen invoeren vanuit Canada in Amerika, hebben we de boodschappen uitgesteld tot na de grensovergang. In Bellingham zoeken we de Walmart op en scoren daar bijna alles van ons lijstje. Het is helaas een kleine winkel, en vooral de afdeling met voedingsmiddelen is heel klein. We gaan daarom daarna nog even naar Albertsons om nog wat andere dingen te kopen. Als we daar buiten komen hebben we allemaal honger, zeker als we de etenslucht ruiken in de omgeving. We besluiten dan ook om eerst nog iets te eten voordat we naar de ferry terminal rijden. We rijden de snelweg weer op en bij de eerstvolgende afrit vinden we een Applebee’s. Die kunnen we natuurlijk niet voorbij rijden! Dan maar een boot later. We gaan voor een uitgebreide lunch vandaag, zodat we vanavond geen grote hap meer hoeven te eten. Natasja kiest een soep met een salade, Peter gaat voor de riblet platter, zijn grote favoriet, en ik kies een kop chili met de boneless buffalo wings, mijn grote favoriet. En we smullen allemaal volop. Wat is dat toch lekker!

Na de lunch rijden we in één ruk door naar Coupeville op Whidbey Island. Hier willen we de veerboot nemen naar Port Townsend op het Olympisch Schiereiland. We arriveren om half 3 bij de ferry terminal en de eerstvolgende boot vertrekt om 3 uur. Goede timing dus. Ondanks dat we geen reservering hebben gemaakt, kunnen we mee. Helaas hebben we wel wat vertraging, want bij het leegmaken van de boot die net aankomt uit Port Townsend moet er een truck met camper-oplegger uit de boot worden gesleept, die kregen ze blijkbaar niet meer aan de praat. We vertrekken dan ook een kwartier later. Het regent inmiddels ook pijpestelen en het is koud. Ik ga nog even de auto uit voor een kleine pitstop, maar ik kom verkleumd weer terug bij de auto. Brrrrr…….. Dat belooft wat vandaag. Het is de hele ochtend al wisselvallig weer. De lucht ziet vooral grijs en bewolkt, en af en toe valt er een kleine spat regen. Tot nu dan, want nu komen er meer dan een paar spatten naar beneden.

Op de boot blijven we in de auto zitten, door het slechte weer is er buiten toch niets te beleven. Natasja en Peter doen een spelletje op de iPhone en iPod, en ik werk op de laptop aan het reisverslag. De boot schommelt behoorlijk en door het kleine raampje aan de zijkant van de boot zien we de horizon steeds voorbijkomen in twee richtingen. De overtocht gaat vlot, al na een half uurtje leggen we aan in Port Townsend.

Als we van de boot rijden worden we verrast door een stralend zonnetje. Het ziet eruit alsof het hier al de hele dag stralend weer is, en we worden er op slag vrolijk van. Natasje neemt het stuur over van Peter en we vervolgen onze route naar Olympic National Park. Onderweg passen we de planning aan, want doordat we later aankomen kunnen we niet alles meer zien. We rijden naar Sol Duc Valley voor de wandeling naar de Sol Duc waterval, de andere watervallen die we in de regio van Lake Crescent wilden bekijken slaan we vandaag maar even over. Wel willen we proberen om nog naar Rialto Beach te rijden als de tijd het toelaat, maar dat zien we later wel.

Het is vanuit Port Townsend nog een flinke rit naar Olympic, en ook door het park is het nog een heel stuk rijden. Maar wel een prachtige rit! We genieten met volle teugen ervan. Vooral het gedeelte langs de oever van Lake Crescent vinden we prachtig, wat een machtige uitzichten. Door de bergen aan weerskanten lijkt het net alsof je op een fjord uitkijkt. Toch rijden we er nu aan voorbij, omdat we niet zoveel tijd hebben. Wellicht kunnen we op de terugweg nog wat meer tijd hier besteden.

Het is al 6 uur als we arriveren bij Sol Duc en kunnen beginnen aan de wandeling. Gelukkig gaat de zon pas onder om kwart over 9, we hebben nog tijd genoeg. En we zijn zeker niet de enigen hier, we komen aardig wat mensen tegen die op de terugweg zijn. Het is een mooie wandeling, en ook het uitzicht op de waterval vind ik geweldig. Ik ben gek op watervallen, ik kan zo genieten van de kracht van het water dat in zo’n sierlijke manier weg naar beneden vloeit. Ik heb dat vast geërfd van mijn vader. De Sol Duc waterval heeft nu zelfs 4 armen, waardoor het een mooi plaatje word. Het is wel heel vochtig hier, het water vernevelt behoorlijk en soms lijkt het alsof we in een douche staan. Het is best lastig een handig plekje te vinden voor de camera.



Natasja en ik vermaken ons even met fotograferen en stellen ons statief op verschillende plekjes op. Peter zit te relaxen op een bankje en doet een spelletje op de iPhone terwijl hij op ons wacht. De wandeling terug naar de auto verloopt vlot, de terugweg lijkt altijd gemakkelijker dan de heenweg lijkt het. Het is inmiddels bijna 8 uur als we aan de vervolgetappe beginnen, de tijd vliegt echt voorbij. Peter geeft te kennen dat hij graag naar het hotel wil, en we zetten koers daar naartoe. We laten het plan varen om eerst nog naar het strand te rijden, daarvoor hebben we echt niet genoeg tijd meer, zeker niet als we Peter eerst moeten afzetten bij het hotel.

Als we bijna bij het hotel zijn krijgt Peter een telefoontje en hij slaat helemaal wit uit. Hij heeft een huilende Anne Lotte aan de telefoon, het buurmeisje van 10 jaar waarmee hij een heel bijzondere band heeft. Haar vader is heel plotseling overleden. Hij stuurt de auto naar de kant en Natasja neemt het stuur even over van hem voor de laatste meters. Vanaf dat moment glijdt alles in een roes aan ons voorbij, we krijgen er niet veel van mee.

Verdoofd checken we in en we zoeken onze kamers op. Als we zijn geïnstalleerd en doet Peter het hele verhaal nog eens over. Er zijn geen woorden voor om ons gevoel mee uit te drukken. We bellen nog even terug naar Anne Lotte en haar moeder Gertrude, en daarna halen we Natasja op om te kijken of we nog wat kunnen eten ergens. Maar eigenlijk hebben we helemaal geen trek, we hebben ons verstand er ook even niet bij en we besluiten om gewoon met een zak chips op de kamer te blijven. We moeten dit even verwerken.

Uiteindelijk proberen we toch wat te slapen en duiken ons bed in. De kamer is inmiddels een beetje opgewarmd, het was er ijskoud toen we er binnen kwamen. Brrrrr, dat wordt een koude nacht.