Maandag 27 juni 2011
Na de landing komen we terecht in de drukte van terminal 5 van Heathrow, het vliegveld bij Londen. Wat een verschrikkelijk en inefficiënt vliegveld is dat toch, we ergeren ons groen en geel. We vragen ons af wie de logistiek hier heeft bedacht, dat kan geen slimmerik zijn geweest. Gelijk uit het vliegtuig moeten we de trein nemen naar een ander gedeelte van de terminal en daar moeten we aansluiten in een rij om de terminal te mogen betreden. Hier wordt eerst de instapkaart gescand, en dan moet je weer aansluiten in een nieuwe rij om door de beveiliging te gaan. De boel stokt hier, en er is extra personeel nodig om te voorkomen dat de roltrappen gevaarlijk worden door de 2 wachtrijen die elkaar hinderen. Misschien is deze logistieke inrichting wel bedacht om zoveel mogelijk mensen aan het werk te hebben? Vloeistoffen boven de 100ml moet je hier dus inleveren, terwijl we nog zeker 2 uur moeten wachten voordat we weer vertrekken. Belachelijk gewoon! Voor die controle kun je echter nergens zitten en eten, de Engelsen proberen zo gewoon geld uit je zak te kloppen volgens mij.
Eindelijk door de controle kom je terecht in het überdrukke centrale gedeelte van Terminal 5 met een paar restaurantjes en winkeltjes. We willen graag naar de lounge van British Airways, maar alleen Natasja mag daar naar binnen, Peter en ik moeten gewoon bij de plebs wachten. Ach, dan gaan we op zoek naar een restaurantje. Ik voel me niet echt lekker en heb geen grote honger, maar Peter en Natasja lusten wel wat. Peter kiest een kom soep en Natasja een hamburger met frietjes. Ik ga voor een kom yoghurt met vers fruit, en eet daarbij wat gebakken uienringen. Niet echt een super combinatie, maar het blijft in elk geval binnen.
Als we klaar zijn met eten is ook eindelijk bekend vanaf welke gate we vertrekken naar Amsterdam. De policy op Heathrow is dat iedereen zo lang mogelijk in het centrale gedeelte moet doorbrengen, de gates worden pas op z’n vroegst een uur of een half uur (afhankelijk van de vliegroute) voor vertrek bekend gemaakt. Gelukkig hoeven we deze keer niet met de trein, maar kunnen we gewoon lopen naar de gate. Het kost ons ongeveer 5 minuten om er te komen, we stellen ons op bij de “snelle” ingang voor cardholders en first class passagiers. Peter zal als laatste het vliegtuig betreden, Natasja en ik gaan voorop met de handbagage, zodat die weer een goed plekje kan krijgen. Tot 2 keer toe worden we echter door een oudere medewerker van BA naar de andere rij gedirigeerd, die blijkbaar niet kan geloven dat Natasja een silver card houder is. Maar als we ons boos maken, moet hij ons toch doorlaten. Echt zo’n bevooroordeelde grijzerd die niet verder kijkt dan zijn neus lang is en gewoon afgaat op zijn eigen aannames. Nou zien we er ook beslist niet uit als zakelijke passagiers, maar daar moet hij toch gewoon langs kunnen kijken?
Helaas vertrekt dit vliegtuig niet op tijd, we hebben een half uurtje vertraging door drukte. Ach, moe zijn we toch al! Ik had me voorgenomen om dit laatste stukje wakker te blijven, maar mijn ogen zijn zo zwaar! Ik val weer in een diepe slaap en droom dat onze oppas met onze hondjes op het vliegveld staan te wachten. Ik heb ze duidelijk erg gemist!
Helaas landen we op de baan die het verst van de terminal is gelegen, daardoor moeten we bijna een half uur taxieën voordat we mogen uitstappen. Dat is het nadeel van Schiphol! Maar goed, we zijn er. We hebben weer Nederlandse bodem onder onze voeten, en dat voelt heerlijk! Het is bijna half 7, en pas om kwart voor 7 zijn we bij de bagage banden. Nadat we onze eerste koffer van de band hebben geplukt houdt de bagageband ermee op, maar na een interventie gaat die gelukkig na een kwartiertje weer lopen en dan komt ook de rest van onze bagage snel op de band terecht. Heerlijk! Zonder problemen lopen we door de douane, we hebben natuurlijk niets aan te geven, en buiten staat onze chauffeur al op ons te wachten. We nemen afscheid van Natasja die de trein neemt naar huis, en wij lopen naar de auto. Het is bloedheet in Nederland, de vochtigheid slaat ons om de oren, we moeten er echt even aan wennen!
Met de auto zijn we in no time weer thuis, al hebben we onderweg nog even een typisch Nederlandse file. Niet getreurd, die duurt gelukkig niet lang. Eenmaal thuis hebben we een hartelijk weerzien met Anne Lotte en haar moeder! Natuurlijk bel ik even met mijn ouders voor het laatste nieuws, en dan begin ik gelijk aan de koffers. Pas als alles is weggeruimd kan ik me weer heerlijk thuis voelen in mijn eigen huisje. Zalig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten